ΕΛΛΑΔΑ- ΕΚΔΡΟΜΕΣ -ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ
Στα Ελληνικά Νησιά μας ΄ 
Παρασκευή  20  Ιουλίου 2018 .
~

 

 

 Κύμωλος  Κυκλάδες
A/ .- ΚΥΚΛΑΔΕΣ .....
1ο μέρος ~* ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΕΚΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ.. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ....Σάββατο  14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 ,  : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/14-2018.html .-
Β/ .-  ΚΥΚΛΑΔΕΣ ...   2ο μέρος .. Πέμπτη 19  Ιουλίου 2018 :
http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/blog-post_19.html .-
Γ΄ Μέρος Άλλα  Κυκλαδίτικα νησιά ....και ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΙΚΑ :


~

*** ΣΙΚΙΝΟΣ






~ Καρφωμένη ανάμεσα στις τουριστικές συμπληγάδες της Ίου και της Φολεγάνδρου, η μικρούλα Σίκινος των ούτε 300 κατοίκων συμπυκνώνει στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα που της αναλογούν γοητεία άγονη και ισχυρή.
Σύμφωνα με την μυθολογία το όνομά προέρχεται από τον Σίκινο, γιο του βασιλιά Θόαντα της Λήμνου. Κατά την αρχαιότητα λεγόταν Οινόη, επειδή στο νησί ανθούσε η αμπελουργία και παρήγαγε εκλεκτό κρασί.

Τον 10ο π.Χ. αιώνα η Σίκινος κατοικήθηκε από τους Ίωνες ενώ τον 5ο π.Χ. αιώνα το νησί ήταν υπό την κυριαρχία των Αθηναίων.

Η Σίκινος ακολούθησε τη μοίρα των νησιών των Κυκλάδων γνωρίζοντας την κυριαρχία των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Ενετών και των Τούρκων.

Στη διάρκεια της Ενετοκρατίας υπάχθηκε στο Δουκάτο της Νάξου.   

Το 1537 το νησί κατακτήθηκε από τους Τούρκους ενώ το 1829 ενώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Η Εκκλησία της Παντάνασσας στο Κάστρο (συνοικία της Χώρας), η οποία ιδρύθηκε το 1787.
Το Παλιό Ελαιοτριβείο με το Λαογραφικό Μουσείο στο Χωριό (συνοικία της Χώρας).
Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στη Χώρα.
Οι γραφικοί ανεμόμυλοι που βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο της Χώρας.
Η Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου χτισμένη στο σημείο που βρίσκονταν ο αρχαίος ναός του Πυθίου Απόλλωνα στην Επισκοπή.
Η Επισκοπή, όπου συναντάει κανείς το αρχαίο παρελθόν του νησιού με τα ερείπια του ναού του Πυθίου Απόλλωνα τα οποία χρονολογούνται από τον 3ο π.Χ. αιώνα.

Το Οινοποιείο του Μάναλη, 2,5 χιλιόμετρα από τη Χώρα.                        

Η Χώρα απλώνεται σε δύο αντικριστές και απόκρημνες βουνοπλαγιές
Την αισθάνεσαι με το που κατεβαίνεις από το καράβι στο λιμάνι της Αλοπρόνοιας και λίγα μέτρα πιο πέρα ο κόσμος συνεχίζει να κολυμπά ανενόχλητος. Την συνειδητοποιείς όταν έχεις διατρέξει και τα ούτε 15 χιλιόμετρα οδικού δικτύου του νησιού. Αρκεί να θέλεις βέβαια. Γιατί αυτή η τόσο παρθένα όσο και αυθεντική κυκλαδίτικη λιτότητα, ασφαλώς και δεν είναι για όλους. Ξέρω κόσμο που έφυγε στη… μισή μέρα όπως και κόσμο που ήρθε για μία και κάθισε δεκαπέντε. Αν το ζητούμενο των διακοπών για εσάς είναι η πληθώρα επιλογών, οι εναλλαγές και η κοσμικότητα θα πρέπει μάλλον να κοιτάξετε αλλού. Αν πάλι «κάνω διακοπές» σημαίνει για εσάς τα αφήνω όλα πίσω, κάθομαι με τις ώρες σε ανοργάνωτες παραλίες, διαβάζω το βιβλίο μου, εξερευνώ παμπάλαια μονοπάτια, συνεχίζω, ει δυνατόν με το μαγιό, στα λιγοστά ταβερνάκια της Χώρας και κλείνω με παρεϊστικα ξενύχτια, ρακές και ρακόμελα τότε στη Σίκινο θα βρείτε το λιμάνι σας.
Μια Χώρα σαν καρτ ποστάλ

Εκτός της Αλοπρόνοιας, μοναδικός οργανωμένος οικισμός του νησιού είναι η Χώρα. Αποτελείται από δύο επιμέρους συνοικίες, το Κάστρο και το Χωριό, που απλώνονται σε δύο αντικριστές βουνοπλαγιές. Από την αριστερή μεριά, το Χωριό είναι ένα όμορφο παζλ από όμορφα σπίτια σε λαβυρινθώδη δρομάκια. Με τη φαντασία μου μπήκα μέσα στο πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο του παλιού σχολείου που δεσπόζει στην είσοδό του και συνειδητοποίησα πως με τέτοια γαλάζια θέα μάλλον θα ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω οποιοδήποτε μάθημα. Αυτό ωστόσο που κλέβει τις εντυπώσεις είναι το Κάστρο, ο οχυρωμένος οικισμός του 15ου αιώνα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του από το αυθεντικό παραπόρτι , χαμηλά ασβεστωμένα σπιτάκια (με τα ημιυπόγεια για τη φύλαξη των τροφίμων), χτισμένα το ένα πλάι στο άλλο δίνουν την εντύπωση πως βρίσκεσαι στο σκηνικό κάποιας ταινίας εποχής. Ένα σκηνικό όχι καλλωπισμένο, αλλά τραχύ και αυθεντικό. Όπου ακόμα και η θέα ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού δίπλα στην Παναγιά την Παντάνασσα τελικά δεν μοιάζει παράταιρη, πιάνεις αντιθέτως τον εαυτό σου να παρατηρεί ευδιάκριτες ακόμα λεπτομέρειες, όπως το παλιό κρεβάτι και τον εξωτερικό ξυλόφουρνο.
Περπατώντας τώρα ανάμεσα σε σπίτια με παρτέρια γεμάτα φλογερά γεράνια και πυκνές φραγκοσυκιές φτάνετε σταδιακά στο τέρμα του οικισμού, όπου ξεκινάνε σκαλοπάτια προς το μοναστήρι της Χρυσοπηγής (ή Ζωοδόχου Πηγής) στην κορυφή του βράχου. Ανεβείτε απογευματινές ώρες που είναι επισκέψιμο, έστω και μόνο για να απολαύσετε τη θέα της θάλασσας να ενώνεται με τη γραμμή του ορίζοντα (πηγαίνει και το αυτοκίνητο). Το μικρό εκκλησάκι που θα συναντήσετε ανηφορίζοντας πεζοί είναι το λεγόμενο εκκλησάκι του Ελύτη, επιθυμία στη διαθήκη του μεγάλου μας ποιητή την οποία εκπλήρωσε η σύντροφός του Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Ξεχάστε το αυτοκίνητο

Το μοναστήρι της Χρυσοπηγής

Γεμάτο μονοπάτια είναι το νησί, τα οποία μοσχοβολούν θυμάρι και σας φέρνουν σε φαράγγια, βυζαντινά ξωκλήσια, ίχνη αρχαίων οικισμών και δυσπρόσιτες παραλίες. Από εύκολα, όπως αυτό που συνδέει τη Χώρα με την Αλοπρόνοια, μέχρι απαιτητικά όπως το κυκλικό Κάστρο-Πηγάδι Μάναλη-Άγιος Παντελεήμονας-Αλοπρόνοια-Κάστρο. Ένας πολύ καλός και λεπτομερής πεζοπορικός χάρτης για τη Σίκινο είναι αυτός που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάβαση, ενώ 7 από τα μονοπάτια του νησιού βρίσκονται σε φάση σηματοδότησης.
Προσβάσιμος, τόσο μέσω μονοπατιού όσο και με το αυτοκίνητο (μέχρι ενός ορισμένου σημείου), ο Ναός της Επισκοπής είναι από εκείνες της εκπλήξεις της ενδοχώρας που δεν πρέπει να χάσετε.  Αινιγματικός και αγέρωχος, συνενώνει εποχές και θρησκείες, αφού χτίστηκε αρχικά ως ρωμαϊκό μαυσωλείο κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., ενώ τον 17ο αιώνα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό με τρούλο και ιερό. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε εξέλιξη αρχαιολογικές εργασίες, οπότε δεν θα μπορέσετε να πλησιάσετε πάρα πολύ, ωστόσο και μόνο η θέα υποβάλλει. 
Η Σίκινος παλιά λεγόταν και Οινόη
Ο λόγος; Τα ξακουστά από τους αρχαίους χρόνους αμπέλια της Σικίνου. Την παράδοση αναβιώνει τα τελευταία χρόνια το οινοποιείο Μάναλη, «κρεμασμένο» σε μια πανέμορφη τοποθεσία στην απόκρημνη βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Λειτουργεί αποκλειστικά με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες, ενώ στον βιολογικό αμπελώνα καλλιεργούνται κυκλαδίτικες ποικιλίες που δίνουν 3 εξαιρετικά κρασιά. Το «Εν Λευκώ», ένα ξηρό και φρουτώδες λευκό από Ασύρτικο, Αηδάνι και Μονεμβασιά, το «Εν Θερμώ», ένα μεστό κόκκινο από Μαντηλαριά και Ασύρτικο, και το ξεχωριστό «Λιοσάτο», έναν επιδόρπιο οίνο από σταφύλια που «ψήνονται» αρχικά στον ήλιο για 15 ημέρες. Το οινοποιείο είναι επισκέψιμο τους καλοκαιρινούς μήνες κάθε απόγευμα μετά τις 6, ενώ την ξενάγηση στις εγκαταστάσεις ακολουθεί δοκιμή των κρασιών συνοδεία μεζέδων στην πανέμορφη βεράντα με την συγκλονιστική θέα (www.manaliswinery.gr). 
Ώρα για βουτιά

               

Πεντακάθαρη αμμουδιά έχει και η Αλοπρόνοια, το λιμάνι του νησιού

Μαζί με την πεντακάθαρη αμμουδιά της Αλοπρόνοιας, δύο ακόμα παραλίες είναι προσβάσιμες οδικώς: το Διαλισκάρι και ο Άγιος Γεώργιος. Και στις 3 υπάρχουν δωρεάν δημοτικές ομπρέλες, ενώ στον Άγιο Γεώργιο λειτουργεί το ταβερνάκι «Αλμύρα» με φρέσκο ψαράκι. Στις υπόλοιπες παραλίες (Άγιος Παντελεήμονας, Σαντοριναίικα, Μάλτας και Αη Γιάννης) οδηγούν μονοπάτια ή το καΐκι που αναχωρεί από την Αλοπρόνοια. Απαραίτητα εφόδια η ομπρέλα θαλάσσης, νερό και κάτι για να τσιμπήσετε.
Φαγητό και διασκέδαση

«Κάπαρη», Χώρα

Κάποιες επιλογές για φαγητό («Μελτέμι», «Lucas») θα βρείτε στην Αλοπρόνοια, ωστόσο το ενδιαφέρον σας θα μονοπωλήσει το Κάστρο. Στις παρυφές του, η «Κάπαρη», μέλος του δικτύου Aegean Cuisine, σερβίρει μεζέδες κάθε είδους και πιάτα με κύριο συστατικό την κάπαρη, όπως χταπόδι στιφάδο με κάπαρη, σαρδελίτσες στο φούρνο με μουστάρδα και κάπαρη αλλά και χοιρινά φιλετάκια με σάλτσα μυρωδικών και κάπαρη. Η «Ηλιαχτίδα» είναι το απόλυτο σποτ για ελαφριά σνακ με άπαιχτη θέα.
Εντός Κάστρου, εκείνο που θα σεργιανίσετε πολλές φορές είναι το κεντρικό σοκάκι. Θα κάτσετε στην «Κληματαριά» για μαγειρευτά και στο «Στέκι του Γαρμπή» για κρέας και ψάρι στη σχάρα. Θα αράξετε με τις ώρες κάτω από τη φυσική σκιά που εξασφαλίζουν στο «Ανέμελο» οι πιο θηριώδεις περικοκλάδες που έχετε δει ποτέ, τρώγοντας ποικιλίες, πίνοντας παγωμένες μπύρες και ρακές. Ουψ! Πότε νύχτωσε κιόλας; Μην μαζευτείτε ακόμα. Αράξτε λίγο παραδίπλα στην πεζούλα έξω από το λιλιπούτειο μπαρ «Κάστρο». Και εκεί, γύρω στις 12 που οι μουσικές χαμηλώνουν ή και ακόμα πιο μετά κατηφορίστε προς τις «Themonies», το after-άδικο του νησιού, κομπλέ με ντισκομπάλες και όλα τα τρέχοντα hits, για εκείνα τα θρυλικά ξενύχτια των διακοπών που θα νοσταλγείτε το χειμώνα.
Διαμονή

«Στεγάδι», Χώρα

Στη Χώρα, φρέσκια πρόταση διαμονής είναι το «Στεγάδι» που αποτελείται από 4 πλήρως αυτοεξυπηρετούμενα διαμερίσματα μοντέρνου ύφους (6948409566). Πέντε αυτόνομες κατοικίες ρομαντικού ύφους συγκροτούν το «Sikinos Sunset» (6937948011). Στην Αλοπρόνοια, προτείνουμε το προσεγμένο «Porto Sikinos», δυο βήματα απ’την προβλήτα του λιμανιού, με άνετα δωμάτια και περιποιημένα παρτέρια (2286051220). Επίσης στην Αλοπρόνοια, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια α'κατηγορίας «Μαϊστράλι» (2286051181) με θέα στη θάλασσα και στη Χώρα.
Tips:-Αναζητήστε εξαιρετικό ντόπιο θυμαρίσιο μέλι και κάπαρη
-Το τοπικό λεωφορείο εκτελεί τακτικά δρομολόγια από την Αλοπρόνοια προς τη Χώρα και την Επισκοπή
-Μην ψάξετε για ταξί, διότι δεν υπάρχουν
-Στο νησί παρέχεται δωρεάν δημόσιο wi-fi
-Φαβοκεφτέδες, ρεβίθια, γίγαντες, αμπελοφάσουλα και βέβαια ντόπιο κρασί είναι μερικά από τα εδέσματα που προσφέρονται σε αφθονία στα ξακουστά σικινιώτικα πανηγύρια, μεγαλύτερο αυτό του Δεκαπενταύγουστου
-Οι Γιορτές Φωτογραφίας της ομάδας Photosikinos με φωτογραφικές προβολές και οι Γιορτές Σικίνου με εκθέσεις, παραστάσεις και συναυλίες προσδίδουν στο σικινιώτικο καλοκαίρι χρώμα καλλιτεχνικό.
-Επιδοθείτε άφοβα σε island hopping εκμεταλλευόμενοι την ενδοκυκλαδική γραμμή και «πεταχτείτε» μέχρι την Ίο ή τη Φολέγανδρο
Λόγω εποχής κάποιες από τις αναφερόμενες επιχειρήσεις ενδέχεται να μην έχουν ανοίξει ακόμα.  

ΔΗΜΟΣ ΣΙΚΙΝΟΥ	2286051238
ΚΕΠ ΣΙΚΙΝΟΥ	2286051196
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΠΟΛΥΔΥΝΑΜΟ ΙΑΤΡΕΙΟ	2286051211
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ	2286051222
ΚΤΕΛ	6937865866
ΤΑΞΙ	6937865866
Στη Σίκινο γίνονται τα εξής όμορφα πανηγύρια: Το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου, με ένα τελετουργικό λιτό και κατανυκτικό, το οποίο περιλαμβάνει αρτοκλασία την παραμονή του εορτασμού, λειτουργία στο ναό της Παντάνασσας και λιτανεία της εικόνας ανήμερα. Το πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής, την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα. Την παραμονή παρατίθεται γεύμα στο ομώνυμο μοναστήρι. Αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο. Το πανηγύρι των Εισοδίων της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Την παραμονή παρατίθεται γεύμα στην πλατεία του χωριού με ψαρόσουπα. Και εδώ αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο. Το πανηγύρι την Κυριακή της Ορθοδοξίας, με λειτουργία και γεύμα με ρεβυθάδα στην πλατεία της Χώρας. Το πανηγύρι του Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου. Την παραμονή παρατίθεται γεύμα και αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο.ΕΛΤΑ-ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ	2286051239

~*  Παραλία της Αλοπρόνοιας  ,

 Άη Γιάννης

 Άη Παντελεήμωνας

 Άη Γιώργης

 Σαντοριναίϊκα

 Μάλτας

 Πέτρα

 Διαλισκάρι

 Καράς

*** ΣΕΡΙΦΟΣ


~
mylandingrunway.com             
Eίναι κοντά στην Αθήνα, έχει παραλίες με υπέροχα νερά, καλό φαγητό, γραφικές γωνιές και φιλόξενα μπαράκια. Να γιατί αυτό το μικρό κυκλαδίτικο νησί είναι η τέλεια επιλογή για ένα τριήμερο! Πάμε να δούμε αναλυτικά;Τη Σέριφο την επισκέφθηκα πέρυσι, αρχές Ιουνίου. Λάτρεψα τα σοκάκια της, τα λευκά σπιτάκια με τα χρωματιστά παράθυρα, τα πρωινά υπό τον κυκλαδίτικο ήλιο, τα μαγαζάκια της με τα χειροποίητα και μη είδη, την ήρεμη και χαλαρή της ατμόσφαιρα και φυσικά, τις ειδυλλιακές παραλίες της.

Το νησί έχει δυο Χώρες. Την Πάνω και την Κάτω, τις οποίες χωρίζουν σκαλιά. Στην Κάτω Χώρα θα βρεις καφέ και μπαράκια, ενώ στην Πάνω βρίσκεται η κεντρική πλατεία, με την εκκλησία και το Δημαρχείο. Τριγύρω, πολλά μαγαζάκια, αλλά και παρεΐστικα καφέ, που το βράδυ μεταλλάσσονται σε ρακομελάδικα. Γενικά, η Σέριφος χαρακτηρίζεται από την παρείστικη αυτή ατμόσφαιρα. Αισθάνεσαι οικεία. Κυριαρχεί παντού μια απλότητα, κάτι το ανεπιτήδευτο.

Τι να κάνεις στη Σέριφο
Αξίζει να επισκεφτείς το Βενετσιάνικο Κάστρο, περίπου δέκα λεπτά μακριά από την κεντρική πλατεία. Είναι λίγο κουραστική η ανάβαση (την έκανα και μεσημέρι), αλλά η θέα πραγματικά σε ανταμείβει. Είναι συγκλονιστική! Τι λες να πας είτε νωρίς το πρωί είτε το απόγευμα, πριν πέσει ο ήλιος; Φαντάζομαι ότι θα έχει ακόμη πιο όμορφα χρώματα το τοπίο.

Παραλίες
Να κολυμπήσεις στη «διπλή» παραλία του Αγίου Σώστη. Θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εξωτικό νησί. Παραλία με παρθένα ομορφιά, κρυστάλλινα νερά, δυο ακτές (γι αυτό και «διπλή») και ένα γραφικό εκκλησάκι στο βάθος. Πες μου. Σκέφτεσαι πιο όμορφο σκηνικό;! Μην ξεχάσεις να φέρεις νερό και σνακ μαζί σου, καθώς η παραλία δεν είναι οργανωμένη.

Να περπατήσεις στην άμμο της Ψιλή Άμμου. Μπορεί να μην έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στην άμμο (την βρίσκω λίγο ενοχλητική, ειδικά στις Κυκλάδες που έχει αέρα), αλλά τη συγκεκριμένη την είδα με άλλο μάτι. Χρυσή και -περιέργως- απολαυστική. Φυσικά και η θάλασσα είναι εξίσου υπέροχη.
Πάμε και στη Βάγια τώρα. Επιβλητική. Το μεγαλύτερο μέρος της είναι απομονωμένο, αλλά θα βρεις κι ένα beach bar, αν θελήσεις να πιεις κάτι.
Ιδανική για μια τελευταία βουτιά, πριν πάρεις το καράβι της επιστροφής είναι τα Λιβαδάκια. Βρίσκεται πολύ κοντά στο λιμάνι, ενώ έχει πολλές επιλογές για καφέ και φαγητό.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές πρόλαβα να πάω. Θα μπορούσα να κάνω beach hopping, αλλά προτίμησα να περάσω αρκετό χρόνο στην καθεμία και να απολαύσω την αύρα τους, μιας που είχα μόνο τρεις ημέρες μπροστά μου.

Θα σου προτείνω όμως και άλλες επιλογές, τις οποίες είχα στη λίστα μου, αλλά δεν τις έσβησα- ακόμη.
Το Μεγάλο Λιβάδι είναι μια παραλία νοτιοδυτικά του νησιού και ενδείκνυται για να δεις ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Το Γάνεμα είναι η μεγαλύτερη του νησιού και η Συκαμιά ιδανική για τις ημέρες που δεν έχει αέρα. Μπορείς, επίσης, να κάνεις μια βουτιά στη Λια και στον Πλατύ Γιαλό.
Έχε υπόψη γενικά, ότι λίγες μόνο από τις προαναφερθείσες παραλίες είναι οργανωμένες. Συνεπώς, να έχεις πάντα μαζί τα απαραίτητα!

Φαγητό και ποτό
Το καφενείο-ρακομελάδικο-ταβερνάκι Στου Στράτου είναι το πιο γνωστό στη Σέριφο. Και όχι άδικα. Αφενός βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της Πάνω Χώρας και αφετέρου προσφέρει επιλογές από το πρωί έως το βράδυ. Ξεκινάς με καφέ και πρωινό και τελειώνεις με ποτό και μεζεδάκια. Επίσης, έχει βεραμάν καρέκλες και μπλε τραπεζάκια! Ωστόσο, θα ήθελα να επισημάνω κάτι, με κάθε θετική διάθεση. Κι αυτό, γιατί καλό είναι να λέμε και τα λιγότερο καλά, με σκοπό να βελτιωνόμαστε. Καλό είναι το πρωινό μενού του Στράτου να εμπλουτιστεί με αγνά και ντόπια προϊόντα, που είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν σε αφθονία στο νησί. Γιατί να προσφέρεται βούτυρο και μέλι συσκευασμένα, εμπορίου; Βρισκόμαστε σε ελληνικό νησί. Ίσως, βέβαια, να ήταν τυχαίο γεγονός, ίσως να μη συμβαίνει πια. Όπως και να έχει, το Στου Στράτου είναι σημείο συνάντησης που αξίζει να γίνεις μέρος του!

Στη Σέριφο θα φας την χωριάτικη σαλάτα με μυζήθρα αντί για φέτα. Είναι ο παραδοσιακός τους τρόπος να τη σερβίρουν. Άλλες τοπικές νοστιμιές είναι η μαραθόπιτα και το σύγκλινο. Για φρέσκο ψάρι και θαλασσινά να πας στο Σταμάτη στο λιμάνι.

Πάμε και στα ποτά τώρα! Γενικά, μην περιμένεις έντονη βραδινή ζωή στο νησί. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία του. Κοκτέιλ στα σοκάκια, με το Αερικό και τον Γάιδαρο να ξεχωρίζουν. Το Αερικό βρίσκεται σε μια υπέροχη γωνιά, ενώ ο Γάιδαρος παίζει και ενδιαφέρουσα μουσική. Κομμάτια που όλοι γνωρίζουμε, στις πιο απίθανες και ψαγμένες διασκευές.

Να γιατί η Σέριφος είναι η ιδανική επιλογή σου για ολιγοημέρες διακοπές. Σε μόλις δυο ή τέσσερις ώρες (ανάλογα ποιο πλοίο θα επιλέξεις) βρίσκεσαι σε ένα αξιαγάπητο νησί!

 
***  ΘΗΡΑΣΙΑ : ~ Η Θηρασία ή Θηρασιά είναι μικρό νησί του Αιγαίου Πελάγους και ανήκει στις Κυκλάδες. Μέχρι τη Μινωική έκρηξη των προϊστορικών χρόνων που δημιούργησε την καλδέρα, αποτελούσε κομμάτι της νήσου Στρογγύλης, της οποίας σήμερα συμπληρώνει το κυκλικό περίγραμμα μαζί με τα νησιά Θήρα (Σαντορίνη) και Ασπρονήσι, με τα οποία ανήκει στο ίδιο νησιωτικό σύμπλεγμα ^[1]. Η Θηρασία διαχωρίστηκε από την Στρογγύλη κατά την καταστροφική έκρηξη του ηφαιστείου το 1600 π.Χ.Βρίσκεται στα δυτικά της Σαντορίνης και απέχει περίπου ένα μίλι από το Αμμούδι της Οίας. Έχει έκταση 9,246 τ.χλμ. και πληθυσμό 319 κατοίκους κατά την απογραφή του 2011. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, διοικητικά ανήκει στον Δήμο Θήρας. Πρωτεύουσα του νησιού είναι ο Μανωλάς και λιμάνι του η Ρίβα. Εικόνα από τον Κόρφο~  Το νησί αποτελούσε μικρό τμήμα της δυτικής ακτής της προϊστορικής Στρογγύλης και θεωρείται πως αποκόπηκε και δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της μεγάλης έκρηξης του 1600 π.Χ.

Ο ιστορικός Πλίνιος αναφέρει ότι το 237 π.Χ. η Θηρασία είχε αποσχισθεί από τη Θήρα μετά από σεισμό. Ο Πτολεμαίος αναφέρει ότι η Θηρασιά ήταν μια πόλη, στην οποία βρέθηκαν σημαντικά προϊστορικά λείψανα του κυκλαδικού πολιτισμού και ότι σε όλες τις ιστορικές εποχές ακολούθησε την τύχη της Θήρας. Το 1397, ο Δούκας της Νάξου, Φραντζέσκο Α΄ Κρίσπο, θεωρείται ότι την εκχώρησε στον γιο του Μάρκο Α΄ μαζί με την Ίο.

Κατά το 1866, τα ορυχεία σε Θηρασία και Θήρα βρίσκονταν σε πλήρη λειτουργία καθώς γινόταν εξαγωγή θηραϊκής γης στην Αίγυπτο, όπου κατασκευαζόταν η Διώρυγα του Σουέζ. Μερικοί εργάτες, σκάβοντας τυχαία στο ορυχείο των Νικολάου Νομικού-Σπυρίδωνα Αλαφούζου, ανακάλυψαν λείψανα ενός αρχαίου κτιρίου, πήλινα αγγεία κι έναν ανθρώπινο σκελετό. Ο γιατρός και βουλευτής Νικόλαος Νομικός μαζί με τον Αλαφούζο φρόντισαν για την ανασκαφή του κτιρίου, ενώ σχετικά άρθρα δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες.
Λόγω της δράσης του ηφαιστείου την περίοδο 1866-1870, επιστήμονες από όλο τον κόσμο είχαν φτάσει στην περιοχή. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γάλλος ηφαιστειολόγος Φερντινάν Φουκέ, ο οποίος το 1867 προχώρησε σε ανασκαφές στη Θηρασία και μελέτησε τα λείψανα των οικοδομημάτων και τα διάφορα άλλα ευρήματα. Ο οικισμός στη Θηρασία χρονολογήθηκε στην Ύστερη εποχή του Χαλκού και τα ευρήματα αυτά έδωσαν το έναυσμα για τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι και σε άλλα σημεία της Θήρας.

 ~* Κατά το 1834, περίοδος ακμής του νησιού, η Θηρασία υπήρξε αυτόνομος δήμος, με πληθυσμό 319 κατοίκους και έδρα το Πολίχνιον. Το 1912, συστάθηκε η Κοινότητα Θηρασίας με έδρα τον οικισμό του Μανωλά, η οποία με διάφορες μεταβολές διατηρήθηκε έως το 1997. Εκείνη τη χρονιά, με το Σχέδιο Καποδίστριας, το Κοινοτικό Διαμέρισμα Θηρασίας συνενώθηκε με το Κοινοτικό Διαμέρισμα Οίας και αποτέλεσαν την Κοινότητα Οίας.
Από το 2011 και σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, το νησί αποτελεί τη Δημοτική Κοινότητα Θηρασίας, που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Οίας του Δήμου Θήρας. Πρωτεύουσα είναι ο Μανωλάς και αριθμεί 319 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Οι οικισμοί της Θηρασίας (σε αγκύλη ο σημερινός αριθμός των κατοίκων) και η πορεία του πληθυσμού στο νησί από το 1834:  Αγία Ειρήνη [ 39 ]  ,Αγριλιά [ 2 ]  .Θηρασία ή Μανωλάς [ 160 ],
Όρμος Κόρφου [ 5 ]  , Ποταμός [ 113 ]

Πεζοπορικές διαδρομές :
Ρίβα - Μανωλάς: Αποτελεί την πριν από σαράντα χρόνια σύνδεση της Ρίβας με τον Μανωλά και κινείται σε ομαλή ανοδική πορεία ανάμεσα σε ξερολιθιές.
Μανωλάς - Κομμάτες - Άη Γιάννης - Μανωλάς: Μια κοντινή στο Μανωλά κυκλική βόλτα με όμορφη θέα προς την Καλντέρα και τον Κόρφο.
Μανωλάς - Ποταμός - Αγριλιά - Μανωλάς: Κυκλική διαδρομή που συνδέει τον Μανωλά με τον οικισμό του Ποταμού και την ερειπωμένη Αγριλιά με τα υπόσκαφα.
Μανωλάς - Προφήτης Ηλίας - Κέρα - Μονή Παναγιάς (Μοναστήρι Κοίμησης της Θεοτόκου): Συνδέει τον Μανωλά με το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, τον ερειπωμένο οικισμό της Κεράς και που φθάνει στο μοναστήρι της Παναγίας που είναι κτισμένο επάνω στο ακρωτήρι της Τρυπητής στο νοτιότερο άκρο του Νησιού.
Κόρφος - Μανωλάς: Φαρδύ λιθόστρωτο μονοπάτι που συνδέει τον Μανωλά με το μικρό λιμάνι του Κόρφου.
Αγριλιά - Χριστός - Παλαιά ορυχεία: Τα παλιά ορυχεία αποτελούν το πιο σημαντικό αρχαιολογικό χώρο του νησιού.
~**  Η Θηρασιά κατά την διάρκεια της ακμής της, υπήρξε Δήμος που συστάθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 13ης Οκτωβρίου 1834 «περί σχηματισμού των Δήμων του Ν. Κυκλάδων» και κατατάχθηκε στη Γ’ Κατηγορία με πληθυσμό 319 κατοίκους και έδρα το Πολίχνιον της Θηρασιάς.Ο πληθυσμός του νησιού αυξανόταν σταδιακά μέχρι το 1895 όπου έφθασε τους 855 κατοίκους. Το 1912 συστάθηκε η Κοινότητα Θηρασίας με έδρα τον οικισμό του Μανωλά, η οποία με διάφορες μεταβολές διατηρήθηκε έως το 1997, και με το νόμο Καποδίστρια ενώθηκε με την Κοινότητα της Οίας. Η κρίση στη ναυτιλία στις αρχές του 20ου αιώνα και ο καταστροφικός σεισμός του 1956 ανάγκασαν τους Θηρασιώτες να μεταναστεύσουν για να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται στους 268 κατοίκους.

Η Θηρασιά είναι ένα μικρό κομμάτι από τη δυτική ακτή της αρχαίας Στρογγύλης, που αποκόπηκε μετά το φοβερό σεισμό του 1650 π.Χ. Σήμερα μαζί με τι Σαντορίνη και το Ασπρονήσι συμπληρώνει νοητά το αρχαίο κυκλικό σχήμα της Στρογγύλης. Ένα τυχαίο γεγονός αποκάλυψε ότι η κόρη του βασιλιά Θήρα, η Θηρασιά έκρυβε για χιλιάδες χρόνια στα σπλάχνα της απομεινάρια αρχαίου πολιτισμού μετά τη μεγάλη καταστροφή και τον όλεθρο του ηφαιστείου το 1650 π.Χ. Στα μέσα του 18ου αιώνα γινόταν μεγάλη εξαγωγή πουζολάνης από το ορυχείο της οικογένειας Νικολάου Σπυρίδωνα Αλαφούζου στη Θηρασιά που χρησιμοποιούνταν τότε για τη κατασκευή της Διώρυγας του Σουέζ. Οι εργάτες του ορυχείου σκάβοντας τη γη έφεραν στο φως ερείπια ενός κτιρίου, απομεινάρια πήλινων αγγείων και ανθρώπινα λείψανα. Αυτή η ανακάλυψη ήταν η αιτία για τις ανασκαφές που ακολούθησαν στο Ακρωτήρι και σε άλλες περιοχές της Σαντορίνης.

*** ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ :
~Η Σχοινούσα, ένα μικρό νησί έκτασης 9,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων ανήκει στο σύμπλεγμα των Μικρών Κυκλάδων. Τη συναντάμε νότια της Νάξου και βορειανατολικά της Ηρακλειάς. Έχει μόνιμο πληθυσμό 206 άτομα. 

Έχει τακτική συγκοινωνία και το ταξίδι από τον Πειραιά ως το Μερσίνι, το ασφαλές λιμάνι της διαρκεί 7 – 9 ώρες ανάλογα με το πλοίο. Η ενδοκυκλαδική γραμμή συνδέει τη Σύρο με τη Σχοινούσα κάθε Δευτέρα και το ταξίδι διαρκεί περίπου 9 ώρες και από τη Νάξο καθημερινά επίσης. 

Η Σχοινούσα έχει δύο οικισμούς, τη Χώρα και τη Μεσσαριά. Ο οικισμός της Χώρας είναι κτισμένος σε ύψωμα, στην ενδοχώρα του νησιού και απέχει 1,2 χλμ. από το λιμάνι του νησιού, το Μερσίνι, το οποίο θεωρείται ένα από τα καλύτερα καταφύγια μικρών σκαφών σε όλο το Αιγαίο. Ο δεύτερος οικισμός του νησιού, η Μεσσαριά απέχει 3 χλμ. από τη Χώρα.  

Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία και τον τουρισμό. Ο επισκέπτης στη Σχοινούσα θα απολαύσει μέρες ξεκούρασης και ηρεμίας. Η ηρεμία του τοπίου , το απέραντο γαλάζιο και το ζεστό χαμόγελο των κατοίκων γαληνεύουν την ψυχή ηρεμούν το σώμα και ωθούν στην απόλαυση του τοπίου της θάλασσας και της φιλοξενίας των νησιωτών. Οι τουριστικές υποδομές της Σχοινούσας ικανοποιούν τις ανάγκες των επισκεπτών του νησιού και τους προσφέρουν όλες τις σύγχρονες ανέσεις.

~*  Το νησί κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση το όνομά του το χρωστά στο θαμνώδες φυτό Σχίνο που ευδοκιμεί σε όλο το νησί. Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή σύμφωνα με την οποία το νησί πήρε το όνομά του από τον Ενετό άρχοντα Σχινόζα.

Πολλά αρχαιολογικά ευρήματα στο νησί μαρτυρούν πως η Σχοινούσα είχε συμμετοχή στην δημιουργία του Πρωτοκυκλαδίτικου Ελληνικού Πολιτισμού με κέντρο την γειτονική νήσο Κέρο.

Παρουσίασε πλούσια εμπορική δραστηριότητα κατά τους Βυζαντινούς χρόνους όπως μαρτυρούν τα άφθονα κεραμικά ευρήματα και το πλήθος των κατεστραμμένων Βυζαντινών Ναών.
Σε διάφορες ιστορικές χρονικές περιόδους το νησί εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών. Από τα μέσα του 19ου αιώνα το νησί άρχισε πάλι να κατοικείται κυρίως με οικογένειες προερχόμενες από την Αμοργό.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΧΟΙΝΟΥΣΑΣ	22850 71170
ΚΕΠ ΣΧΟΙΝΟΥΣΑΣ	22853 60040
ΠΟΛΥΔΥΝΑΜΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ	22850 71385

~*  Μερικά από τα αξιοθέατα της Σχοινούσας είναι:

Η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου με την Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Ακαθής στη Χώρα.

Η εκκλησία του Ευαγγελισμού στον παραδοσιακό οικισμό Μεσσαριά.
Η σπηλιά του Πειρατή στο δρόμο για το Λιμάνι.
~* ΕΚΔΗΛΩΣΕΣ  : 

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου,  την 25η Μαρτίου γιορτάζεται στη Μεσσαριά με παρέλαση, θεατρική παράσταση από τα παιδιά των σχολείων και προσφορά φαγητού στο προαύλιο της εκκλησίας.

Το Πανηγύρι της Παναγίας της Ακαθής, (Ακάθιστος Ύμνος, κινητή εορτή),γιορτάζεται την επόμενη ημέρα από την τελευταία Παρασκευή των Χαιρετισμών της Θεοτόκου με προσφορά φαγητού και χορό με παραδοσιακά μουσικά όργανα.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Συλλόγου Σχοινουσιωτών, στις 12, 13, 14 Αυγούστου με παρουσιάσεις παραδοσιακών χορών από τα χορευτικά συγκροτήματα του Συλλόγου, παραδοσιακούς οργανοπαίχτες και έκθεση φωτογραφίας.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, γιορτάζεται στις 15 Αυγούστου με προσφορά φαγητού στην αίθουσα της Εκκλησίας και το βράδυ με παραδοσιακούς  χορούς   στα μαγαζιά του νησιού.

Το Πανηγύρι του Αγίου Νικολάου, στις 6 Δεκεμβρίου, στο ξωκλήσι του Φάρου με την προσφορά μπακαλιάρου και σκορδαλιάς στο προαύλιο της εκκλησίας. Η μεταφορά γίνεται με καΐκια από το λιμάνι του νησιού.

Την ημέρα του Πάσχα, οι νησιώτες συγκεντρώνονται στην πλατεία και παίζουν «μπίλιους», παραδοσιακό παιχνίδι παρόμοιο του «μπόουλινγκ».

*** ΑΝΤΙΜΗΛΟΣ :

Η Αντίμηλος (νησίδα) (Τοπική Κοινότητα Μήλου), ανήκει στον δήμο ΜΗΛΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΜΗΛΟΥ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.
Η επίσημη ονομασία είναι “η Αντίμηλος”. Έδρα του δήμου είναι η Μήλος και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νησιών Αιγαίου Πελάγους.
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, η Αντίμηλος ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Μήλου, του πρώην Δήμου ΜΗΛΟΥ του Νομού ΚΥΚΛΑΔΩΝ.
Η Αντίμηλος έχει υψόμετρο 560 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 36,7893478302 και γεωγραφικό μήκος 24,2422330484. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στην Αντίμηλο θα βρείτε εδώ.
ΑΝΤΙΜΗΛΟΣ (Νησί) ανήκει στον τόπο ΜΗΛΟΣ (Δήμος)
ΜΗΛΟΣ (Δήμος) ανήκει στον τόπο ΜΗΛΟΣ (Επαρχία)        
ΜΗΛΟΣ (Επαρχία) ανήκει στον τόπο ΚΥΚΛΑΔΕΣ (Σύμπλεγμα νήσων)        
ΚΥΚΛΑΔΕΣ (Σύμπλεγμα νήσων) ανήκει στον τόπο ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ (Περιφέρεια)        
ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ (Περιφέρεια) ανήκει στον τόπο ΕΛΛΑΔΑ (Χώρα)        
 ~ οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Αδάμαντας, το Ακράθι (νησίδα), οι Ανάνες (νησίδα), τα Απολλώνια, η Αρετή, το Αρκάδιο (νησίδα), τα Βούδια, τα Γλαρονήσια, ο Εμπουρειός, η Ζεφυρία, το Θειωρυχείο, η Κάναβα, ο Κατσαρώνας, το Κλήμα, τα Κόμια, τα Μανδράκια, η Μήλος, ο Μύτικας, η Ξυλοκερατιά, το Παξιμάδι (νησίδα), η Πάχαινα, ο Πέρα Τριοβασάλος, το Πηλονήσιο (νησίδα), το Πρασονήσι (νησίδα), το Ραλάκι Χάλακος, η Σχινωπή, ο Τριοβασάλος, η Τρυπητή, το Φουρκοβούνι, η Φυλακωπή, ο Φυροπόταμος, και τα Ψαθάδικα
~*  Το Παξιμάδι (νησίδα) (Τοπική Κοινότητα Μήλου), ανήκει στον δήμο ΜΗΛΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΜΗΛΟΥ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.
Η επίσημη ονομασία είναι “το Παξιμάδι”. Έδρα του δήμου είναι η Μήλος και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νησιών Αιγαίου Πελάγους.
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, το Παξιμάδι ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Μήλου, του πρώην Δήμου ΜΗΛΟΥ του Νομού ΚΥΚΛΑΔΩΝ.
Το Παξιμάδι έχει υψόμετρο 0 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 36,6294434618 και γεωγραφικό μήκος 24,3159945756. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στο Παξιμάδι θα βρείτε εδώ.

*** ΔΕΣΠΟΤΙΚΟ  :
  Το Δεσποτικό είναι νησίδα των Κυκλάδων και βρίσκεται νοτιοδυτικά της Αντιπάρου. Έχει έκταση 7,754 τ.χλμ. και είναι ακατοίκητο, σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Βικιπαίδεια   Διεύθυνση: Δημητσάνα 220 07

Τηλέφωνο: 2795 031777

Ανύψωση: 614 ft

Ομάδα νησιών: Κυκλάδες
Περιφερειακή ενότητα: Πάρος

Κωδικός περιοχής: 22840

*** ΑΝΩ ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ : 

~Το Άνω Κουφονήσι (ή απλώς Κουφονήσι) είναι μικρό νησί των Κυκλάδων που βρίσκεται στο σύμπλεγμα των Μικρών Κυκλάδων, μεταξύ των νησιών Νάξου και Αμοργού. Έχει έκταση 5,77 τ.χλμ και πληθυσμό 366 κατοίκους, κύρια ασχολία των οποίων είναι η αλιεία και σε μικρότερο βαθμό η κτηνοτροφία (κυρίως αιγοπρόβατα). Επίσης ξεχωρίζουν οι 5 αξιόλογες παραλίες που υπάρχουν στο νησί, με ωραιότερες το Πορί και τον Φοίνικα. Ο οικισμός της Χώρας στη νοτιοδυτική ακτή του νησιού είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής. Το νησί γνωρίζει σημαντική τουριστική ανάπτυξη την τελευταία δεκαετία. Υπάρχει και το χειμώνα ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά και την Νάξο.
~
Τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί η ταβέρνα ‘Βενετσάνος’.
Ειδυλλιακό περιβάλλον ικανό να απομακρύνει την ζέστη, την πείνα, την δίψα ή να ικανοποίηση τον συλλογισμό σας

*** ΚΑΤΩ ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ: Open Kato Koufonissi Photo Gallery

Το Κάτω Κουφονήσι είναι Ακατοίκητο.
Βέβαια είναι εύκολο να το χαρακτηρίζεις ως ακατοίκητο δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι.
Σύνηθες είναι κάποιοι να καταφεύγουν στο Κάτω Κουφονήσι για να νιώσουν την φύση σε όλο το μεγαλείο της.
Το νησί έχει έκταση 4,3 χιλ². Η μικρότερη απόσταση με το Πάνω Κουφονήσι είναι 200 μ.
Εγκαταλείφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έκτοτε η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν συγκρούεται με το έργο της φύσης. 
Το Κάτω Κουφονήσι είναι Ακατοίκητο.
Βέβαια είναι εύκολο να το χαρακτηρίζεις ως ακατοίκητο δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι.
Σύνηθες είναι κάποιοι να καταφεύγουν στο Κάτω Κουφονήσι για να νιώσουν την φύση σε όλο το μεγαλείο της.
Το νησί έχει έκταση 4,3 χιλ². Η μικρότερη απόσταση με το Πάνω Κουφονήσι είναι 200 μ.
Εγκαταλείφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έκτοτε η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν συγκρούεται με το έργο της φύσης.
Στο Κάτω Κουφονήσι έχει παραμείνει ο παλαιός οικισμός, μάρτυρας άλλων εποχών. Αυτό που θα συναντήσετε είναι ένα εγκαταλελειμμένο χωριό και ελάχιστες ανακαινισμένες κατοικίες ή παλαιά κτίσματα που τώρα χρησιμεύουν ως αποθήκες αλιέων ή κτηνοτρόφων
Αραιά στον ορίζοντα κάποιοι απόγονοι των τότε κατοίκων μπορεί να θεαθούν απασχολούμενοι στην συντήρηση των προγονικών αγαθών τους.
Ως επί το πλείστον δεν συναντάς ανθρώπους στο Κάτω Κουφονήσι παρά μόνο ταξιδιάρικα πουλιά, κατσίκες ή πρόβατα να μασουλάνε διαρκώς και πλούσια βλάστηση να αναπτύσσετε παρέα με την βροχή τον αέρα και τον ήλιο, ελεύθερη να επιλέξει να αναπτυχθεί προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά.Τους καλοκαιρινούς μήνες όμως το Κάτω Κουφονήσι έχει μία διαφορετική όψη.
Ο χειμώνας αποδίδει καρπούς και ο ήλιος τους φωτίζει και τους ζεσταίνει αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά την λυτρωτική σοφία της φύσης.
Καθημερινά πολλοί επισκέπτονται το Κάτω Κουφονήσι, για τις όμορφες και δυναμικές παραλίες του. Αρκετοί από αυτούς κατασκηνώνουν προσωρινά για να καταφέρουν να γευθούν το φως της αυγής. Πολλοί θέλουν να περπατήσουν πλάι στο μεγαλείο του νησιού και πολλοί είναι αυτοί που τελικά θα γονατίσουν, όχι επειδή κουράστηκαν, αλλά για να αποδώσουν τιμή στην αγνότητα.

Λάντζα

 Καθημερινά ανά μία ώρα η λάντζα από το Πάνω Κουφονήσι μεταφέρει επισκέπτες. Κάνει 2 στάσεις. Πρώτη στάση στην Παναγιά, στον παλαιό οικισμό και δεύτερη στάση στην παραλία Νερό.Ο Παλαιός οικισμός ονομάζετε ‘Παναγιά’ λόγο της εκκλησίας της Παναγίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στον μόλο. Όμορφο, λιτό, Κυκλαδίτικο Εκκλησάκι κτισμένο, μυστικά, το 1651, επί Τουρκοκρατίας, δίπλα σε ερείπια βυζαντινής Εκκλησίας.
Την 15η του Αυγούστου όλα τα καΐκια του Πάνω Κουφονησίου βοηθούν στην μεταφορά των πιστών για να τιμήσουν την Παναγία.
Πολλά είναι τα ζευγάρια που επιλέγουν το εκκλησάκι της Παναγίας για το μυστήριο του γάμου ή για την Βάπτιση του καρπού του γάμου τους. Εδώ η συμμετοχή της, στολισμένης, λάντζας είναι σωτήρια.
Καθημερινά ανά μία ώρα η λάντζα από το Πάνω Κουφονήσι μεταφέρει επισκέπτες. Κάνει 2 στάσεις. Πρώτη στάση στην Παναγιά, στον παλαιό οικισμό και δεύτερη στάση στην παραλία Νερό.
Ο Παλαιός οικισμός ονομάζετε ‘Παναγιά’ λόγο της εκκλησίας της Παναγίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στον μόλο. Όμορφο, λιτό, Κυκλαδίτικο Εκκλησάκι κτισμένο, μυστικά, το 1651, επί Τουρκοκρατίας, δίπλα σε ερείπια βυζαντινής Εκκλησίας.
Την 15η του Αυγούστου όλα τα καΐκια του Πάνω Κουφονησίου βοηθούν στην μεταφορά των πιστών για να τιμήσουν την Παναγία.
Πολλά είναι τα ζευγάρια που επιλέγουν το εκκλησάκι της Παναγίας για το μυστήριο του γάμου ή για την Βάπτιση του καρπού του γάμου τους. Εδώ η συμμετοχή της, στολισμένης, λάντζας είναι σωτήρια.
Στις  ΚΥΚΛΑΔΕΣ , ανοίκουν -υπάγοντε και τα  Νησάκια : σύμπλεγμα Αντιπάρου , Μακάρες , Άνυδρος , Ασπρονήσι , Νέα Καμένη , Παλαια Καμένη , Ασκανιά , Σεριφοπούλου , Γλαρον'ησι , Ρευματονήσι , Εσχάτη , Χριστιανή , Νικουρά , Καρδιώτισσα , Κιπριανή , Αβολοδονήσι , Τραγονήσι , Αβελονήσσα , Σχινονήσι .-

*** ΥΔΡΑ 
~  Βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, στο μυχό ενός κλειστού όρμου, και είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στη βραχώδη πλαγιά, γύρω από το λιμάνι, δημιουργώντας μια μοναδική αρμονία μεταξύ αρχιτεκτονικής και περιβάλλοντος.
 Με την πρώτη σας επίσκεψη ο επισκέπτης που την προσεγγίζει, γυρίζει πίσω στο χρόνο, εντυπωσιάζεται από τη θέα των ψηλών και επιβλητικών Αρχοντικών που δεσπόζουν στο λιμάνι της Πόλης, ενώ ταυτόχρονα ένα συναίσθημα μαγείας σας περιβάλλει. Ίσως να είναι η μοναδική αρχιτεκτονική και γραφικότητα του νησιού, ίσως πάλι να είναι η μακρόχρονη και η πολιτιστική κληρονομιά του ή ίσως όλα μαζί.         
 Δεξιά και αριστερά από την είσοδο του λιμανιού βρίσκονται οι Προμαχώνες με τα κανόνια που προστάτευαν παλαιότερα την πόλη, μαζί με την Προτομή του Μιαούλη. Σήμερα το λιμάνι της Ύδρας κατακλύζεται καθημερινά από μικρά και μεγάλα σκάφη, κότερα και κρουαζιερόπλοια.
 Μπορείτε να περπατήσετε στην προκυμαία, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της πόλης, να περιηγηθείτε στα τουριστικά μαγαζάκια που βρίσκονται στην παραλία, να θαυμάσετε τα παλιά Αρχοντικά και να επισκεφθείτε τα μουσεία της Ύδρας.
 Οπως επίσης μπορείτε να ανηφορίσετε στα στενά πλακόστρωτα γραφικά δρομάκια και να βρεθείτε στην παλαιότερη συνοικία της Πόλης, στον μεσαιωνικό οχυρό οικισμό της Κιάφας και από εκεί να απολαύσετε τη θέα που φτάνει μέχρι την Πελοπόννησο.
 Κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο του νησιού είναι ότι δεν υπάρχουν αυτοκίνητα ή άλλα τροχοφόρα και οι μετακινήσεις γίνονται μόνο με τα γαϊδουράκια, γεγονός που κάνει την Ύδρα ακόμα πιο γραφική.
 Για κολύμπι μέσα στην Πόλη προσφέρονται τα βράχια της Σπηλιάς, η Υδρονέτα, και σε μικρή απόσταση από την πόλη το Αυλάκι, το Καμίνι και το Μαντράκι.
 Η σύνδεση της πόλης με τις άλλες πανέμορφες παραλίες του νησιού, Κμαίνι, Βλυχό, Άγιο Νικόλα, Μπίστι ... γίνεται μόνο από τη θάλασσα, με καϊκια ή θαλάσσια ταξί.           
 Στην Ύδρα βρίσκεται η έδρα της Μητρόπολης των νησιών Ύδρα - Σπέτσες - Πόρος, Αίγινα και Αγκίστρι, που βρίσκεται στο χώρο του Δημαρχείου μαζί με το Εκκλησιαστικό Μουσείο. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι της Ύδρας δεν ξεπερνούν τους 3.000 και ασχολούνται σχεδόν όλοι με τον τουρισμό, αφού το νησί κάθε χρόνο δέχεται μεγάλο αριθμό από Έλληνες και ξένους επισκέπτες.
 Το νησί φημίζεται για τις φυσικές καλλονές του, για την ήρεμη ζωή που προσφέρει στους επισκέπτες της την ημέρα, αλλά και για την έντονη κοσμοπολίτικη ζωή που προσφέρει τη νύχτα.
 Η Ύδρα, με την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της και τη συνεχή προσφορά της στον τουρισμό και στην πολιτιστική ζωή
της χώρας μας, παραμένει το στολίδι του Αργοσαρωνικού και ένα από τα σπουδαιότερα θέρετρα της Ελλάδας.

 ~*   Το όνομα της Ύδρας οφείλεται στα άφθονα νερά που ανάβλυζαν από τις πλούσιες πηγές που είχε στην αρχαιότητα. Οι ιστορικοί αναφέρουν το νησί με το όνομα Υδραία και στο εσωτερικό του νησιού έχουν διασωθεί ίχνη αρχαίων οικισμών, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικές ανασκαφές στη θέση Επισκοπή.
 Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα (επιφανειακά ευρήματα, θραύσματα αγγείων, κατάλοιπα οικισμού στην θέση Επισκοπή, κτλ), η επίκοιση στο νησί ανάγεται στους πολύ προ της Ομηρικής περιόδου χρόνους, δηλαδή στην Ύστερη Νεολιθική εποχή (3000 - 2600 π.Χ.).
 Στο σπήλαιο κοντά στις Πέβγες, νότια του οικισμού, έχουν βρεθεί ίχνη από την Ύστερη Νεολιθική εποχή. Ένα από τα σημεία του νησιού που φαίνεται ότι κατοικήθηκε σε όλες τις εποχές ήταν η Eπισκοπή, το κυριότερο γεωργοκτηνοτροφικό κέντρο του νησιού, καθώς εδώ υπήρχαν πλούσιες πηγές νερού.
 Στη διάρκεια της Πρωτοελλαδικής περιόδου η εγκατάσταση έγινε κοντά στη Zούρβα, στον Aγιο Nικόλαο, στον Aγιο Γεώργιο Mπίστη, στη Nησίζα και οι άνθρωποι με τα πλοία τους έκαναν εμπόριο οψιδιανού.
 Iχνη κατοίκησης από τη Γεωμετρική εποχή υπάρχουν στον Bλυχό, όπως επίσης υπάρχουν ίχνη και από τη Μακεδονική εποχή, από την Υστερορωμαϊκή και τη Βυζαντινή σε διάφορα σημεία του νησιού.
 Η Ύδρα φαίνεται ότι δεν κατάφερε στους αιώνες που ακολούθησαν να εξελιχθεί σε τόπο κοινωνικά και ιστορικά συγκροτημένο. Περίπου τον 13ο π.Χ. αιώνα, γίνεται τόπος εγκατάστασης και διαμονής Δρυόπων αγροτών, βοσκών και ψαράδων, ανθρώπων σκληροτράχηλων χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες και αναζητήσεις πέρα των στενών ορίων του τόπου τους, οι οποίοι προηγουμένως ζούσαν στις ορεινές περιοχές του Παρνασσού και της Οίτης και κατέφυγαν στο νησί κάτω από την πίεση των Δωριέων.
 Δύο αιώνες αργότερα, με την κάθοδο των Δωριέων, οι Δρύοπες εξαφανίζονται και χάνεται κάθε ίχνος ζωής στο νησί που παρέμεινε ένας τόπος τραχύς και σχεδόν έρημος, αποκομμένος από την ιστορική και πολιτιστική εξέλιξη.
 Κατά την Πρώιμη Αρχαιότητα ο ιστορικός της ρόλος εξακολουθεί να παραμένει ασήμαντος. Το πιθανότερο είναι να υπαγόταν στην δικαιοδοσία του πανίσχυρου τότε Βασιλείου των Μυκηνών (Ομήρου Ηλιάδα, στ. 100 - 109). Γύρω στα 560 π.Χ. περιήλθε αρχικά στους Ερμιονείς μέχρι το 525 π.Χ. και στη συνέχεια, σύμφωνα με ιστορική μαρτυρία του Ηροδότου αγοράστηκε από Σάμιους πολιτικούς φυγάδες για να παραδοθεί αργότερα από αυτούς στους Τροιζηνίους, που επιμόνως επιζητούσαν την κατοχή της κυρίως για λόγους καλλιέργειας και βοσκής των αιγοπροβάτων τους. Υπό την εξουσία των Τροιζήνιων η Ύδρα παραμένει μέχρι τον 4ο π.Χ. αιώνα.
 Ιστορικοί της αρχαιότητας όπως ο Ηρόδοτος (Γ' 19), ο Γεωγράφος Πτολεμαίος (Δ' 334), ο περιηγητής Παυσανίας (Β' 439) και οι Λεξικογράφοι Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αιώνας πχ) και Ησύχιος (5ος αιώνας π.Χ.), σπανίως κάνουν μνεία του ονόματός της.

*** ΣΠΕΤΣΕΣ 
 Οι Σπέτσες (καθαρεύουσα Σπέτσαι), είναι ιστορική νήσος κοντά στην Αργολική χερσόνησο, δεξιά της εισόδου του Αργολικού κόλπου, σε απόσταση 1,5 μιλίου από την Ερμιονίδα και 50 μιλίων από τον Πειραιά. Τις Σπέτσες απαρτίζουν τρεις ακόμη νησίδες: η Σπετσοπούλα, ο Άγιος Ιωάννης και το Μικρό Μπούρμπουλο.
~ Στην αρχαιότητα ονομάζονταν "Πιτυόνησος" και "Πιτυούσα". Το σημερινό όνομά της πήρε από τους ναυτικούς του Μεσαίωνα Καταλανούς, Γενουάτες και Ενετούς. Οι Φράγκοι την αποκαλούσαν "Ιζόλα ντι Σπέσια" ή "Ιζόλα ντι Σπέσια" (=αρωματοφόρος νήσος). Κατ΄ άλλη εκδοχή το όνομα προήλθε από το "Πέτσα" (Πετσιώτες) που φέρεται ως αρβανίτικος γλωσσικός αναγραμματισμός του αρχαίου ονόματος Πιτυούσα. Στην εποχή της Φραγκοκρατίας οι Σπέτσες περιήλθαν στους Ενετούς (1220-1460) και εξ αυτών στους Τούρκους. Τον 17ο αιώνα ο πληθυσμός της ήταν κυρίως Αρβανίτες Χριστιανοί που είχαν εγκατασταθεί από τον 15ο αιώνα που αυξήθηκε στη συνέχεια με αποίκους από τις ακτές της Λακωνίας και της Τσακωνιάς Τυρό και Λεωνίδιο της Αργολίδας και την Ερμιονίδα που ακολούθησαν νεότερες εποικίσεις τον 18ο αιώνα. Ο αρχικός μεσαιωνικός οικισμός ήταν βορειοδυτικά της σημερινής πόλης, σημερινή θέση "Καστέλι" όπου υπήρχε ακρόπολη επί λόφου (σημερινή θέση ο ναός του Αγίου Βασιλείου).
Οι κάτοικοι των Σπετσών έλαβαν μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1770) και υπέστησαν μεγάλη καταστροφή από τους Τούρκους. Μετά όμως 5 έτη (1774-1775) αμνηστεύθηκαν από τους Τούρκους. Τότε οι κάτοικοι κατέβηκαν στην παραλία και έκτισαν την σημερινή πόλη. Την φιλοπατρία τους όμως οι Σπετσιώτες την έδειξαν και το 1790 όταν έσπευσαν να βοηθήσουν τον Λάμπρο Κατσώνη που για την πράξη του αυτή υπέστησαν πάλι νέα καταστροφή από τους Τούρκους.
Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα Σπετσιώτικα πληρώματα αποκαλούνταν "Τζαμουτζαλήδες" έναντι των Υδραίικων που αποκαλούνταν "Σουλουτζαλήδες" που όμως ήταν λίαν περιζήτητα ακόμη και από τους Οθωμανούς στόλαρχους όπως και από τον Καρά-Αλή.
~* Την περίοδο 1821-1832, οι Σπέτσες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Οι Σπετσιώτες πρώτοι ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης την 2η και 3η (Κυριακή του Λαζάρου) Απριλίου του 1821, με μεγάλη τελετή και κανονιοβολισμούς.^[2] Κατά τον σύγχρονο της Επανάστασης Ομηρίδη Σκυλίτση, αυτό έγινε στις 26 Μαρτίου.^[3] Ο σπετσιωτικός στόλος, αποτελούμενος από εμπορικά πλοία σπετσιωτών, πήρε μέρος σε μεγάλο αριθμό ναυμαχιών, όπως της Αρμάτας, καθώς και σε αποκλεισμούς οχυρών, συγκεκριμένα του Ναυπλίου και της Μονεμβασιάς. Την περίοδο αυτή κάνουν την εμφάνισή τους ηρωικά ονόματα όπως Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Ανδρέας Μιαούλης, Χατζηγιάννης Μέξης και Κοσμάς Μπαρμπάτσης, ονόματα τα οποία σήμερα κατέχουν υψηλή θέση στην Ελληνική Ιστορία.
~* Μετά το τέλος της Επανάστασης και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Σπέτσες επισκιάζονται από την οικονομική ανάπτυξη των Αθηνών. Αρχίζουν να παρακμάζουν ως εμπορικό και ναυτιλιακό κέντρο και παράλληλα μειώνεται ο πληθυσμός τους. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα, στις αρχές του 20ού αιώνα αρχίζει ο εκσυγχρονισμός του νησιού και η αναβάθμισή του σε θέρετρο της αφρόκρεμας της αθηναϊκής κοινωνίας, κυρίως με πρωτοβουλία του εθνικού ευεργέτη Σωτήριου Αναργύρου, γόνου πλούσιας Σπετσιώτικης οικογένειας εφοπλιστών. Αυτός είχε μεταναστεύσει παλιότερα σε μικρή ηλικία, το 1868 στην Αμερική λόγω οικονομικής δυσχέρειας αλλά το 1899 επιστρέφει πλέον ως ισχυρός μεγαλέμπορος καπνού και αρχίζει το έργο της αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού του αγαπημένου του νησιού.
Εκτός άλλων, πευκοφυτεύει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, που μέχρι τότε δεν είχε σημαντική βλάστηση, χτίζει το πρώτο υδραγωγείο του νησιού και το διάσημο ξενοδοχείο Ποσειδώνειο, που εγκαινιάζεται το 1914 και έχει ως πρότυπα πολυτελή ξενοδοχεία της Γαλλίας. Το 1927 γίνεται η έναρξη της λειτουργίας της Αναργυρείου και Κοργιαλένειου Σχολής Σπετσών, η οποία πραγματικά ανεβάζει το πολιτιστικό επίπεδο του νησιού. Η Σχολή υπήρξε ένα από τα καλύτερα πρότυπα κολέγια των Βαλκανίων και υπήρξε έμπνευση του Ελ. Βενιζέλου, προσωπικού του φίλου και δημιούργημα του Ανάργυρου. Λειτούργησε μέχρι το 1983 με Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές. Από το 1983 σε ένα από τα κτίρια της Σχολής λειτουργεί το Λύκειο του νησιού ενώ σε άλλα κτίρια φιλοξενήθηκε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Σπετσών και το Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων (Παράρτημα του Τ.Ε.Ι Πειραιά).
Οι προσπάθειες αυτές της αναβάθμισης των Σπετσών από τον Σωτήριο Ανάργυρο απέδωσαν, αλλά οι καρποί των έργων του αρχίζουν πραγματικά να φαίνονται από τη δεκαετία του 60' και του 70' όταν Έλληνες και ξένοι αναγνωρίζοντας τις Σπέτσες ως ιδανικό παραθεριστικό προορισμό, συρρέουν στο νησί αυξάνοντας έτσι με τη πάροδο του χρόνου τη κίνηση και τη τουριστική αξία του. Παράλληλα, εύποροι αγοράζουν και ανακαινίζουν πολλά από τα εγκαταλελειμένα αρχοντικά του νησιού. Τα έσοδα από το τουρισμό σταδιακά μεταμορφώνουν τις Σπέτσες από ένα ήσυχο νησί σε έναν από τους πλέον δημοφιλής τουριστικούς προορισμούς όπου καλοδιατηρημένα αρχοντικά και παραδοσιακή αρχιτεκτονική συνυπάρχουν με την ζωντάνια των τουριστών και της πλούσιας νυχτερινής ζωής.

*** ΠΟΡΟΣ
 ~  Ο Πόρος είναι νησί του Σαρωνικού Κόλπου. Η αρχαία ονομασία του ήταν Καλαυρία. Έχει 3.993 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 που αποτελούν ομώνυμο δήμο. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την ακτή Πελοποννήσου και το απέναντι χωριό Γαλατάς. Είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για το σπουδαίο λεμονοδάσος που βρίσκεται στην παραπάνω ακτή, ενώ είναι δημοφιλής σαν τόπος μικρών αποδράσεων από την Αθήνα.
*   Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο νησιά, την Σφαιρία και την Καλαυρία, τα οποία χωρίζει ένα πολύ μικρό κανάλι θάλασσας αμέσως μετά τον Ναύσταθμο (Προγυμναστήριο).

~Η Καλαυρία είναι το αρχαιότερο νησί που ανεδύθη μετά τον κατακλυσμό, είναι ιζηματογενής και κυριαρχείται από ασβεστολιθικά και σχιστολιθικά πετρώματα. Η Σφαιρία είναι ηφαιστειογενούς προελεύσεως και ανεδύθη από έκρηξη του ηφαιστείου των Μεθάνων, η δε πόλη του Πόρου είναι κτισμένη ακριβώς επάνω σε έναν μικρό θολωτό κρατήρα.

Το ιστορικό ρολόϊ, δωρεά του έμπορου και βουλευτή Ιωάννη Παπαδόπουλου^[1], υψηλά στο λόφο της Σφαιρίας, στο κέντρο του Πόρου, αποτελεί σήμα κατατεθέν του νησιού. Στο νοτιοανατολικό μέρος της Καλαυρίας, βρίσκεται η ιστορική Μονή Καλαυρίας, ή Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου, που κτίσθηκε το 1713.
Μετά την επανάσταση του 1821, στον Πόρο δημιουργήθηκε ο πρώτος Ναύσταθμος του Πολεμικού Ναυτικού. Στις εγκαταστάσεις αυτές σήμερα φιλοξενείται το Κέντρο Νεοσυλλέκτων του Πολεμικού Ναυτικού (Προγυμναστήριο). Στον Ναύσταθμο του Πόρου παροπλίστηκε, για αρκετά έτη, το εύδρομο "Γεώργιος Αβέρωφ", πριν μεταφερθεί στον όρμο του Φαλήρου.
Ο Πόρος φιλοξένησε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, όπως π.χ. η ταινία με τον μεγάλο Έλληνα κωμικό Θανάση Βέγγο «Τύφλα να' χει ο Μάρλον Μπράντο», τμήμα της ταινίας "Η Αλίκη στο Ναυτικό" κ.α.
 ~* Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο Πόρος κατοικείται από την Εποχή του Ορείχαλκου. Οι τάφοι στο νησί χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή Περίοδο και τα ανθρώπινα κτίσματα υπάρχουν σε αυτό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ.

~*  Στην αρχαία πόλη της Καλαυρίας, στην κορυφή του λόφου, υπάρχει αφιερωμένος ναός στον θεό Ποσειδώνα, τα ερείπια του οποίου είναι ακόμα προσβάσιμα.
Εδώ, το 322 π.Χ., o μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης, δηλητηριάστηκε με κώνειο, αφού διέφυγε την σύλληψη από τον κυβερνήτη της Μακεδονίας Αντίπατρο.
Επίσης, στην βόρεια παραλία της Καλαυρίας (Βαγιονιά), βρέθηκε καταποντισμένο μέσα στην θάλασσα το αρχαίο λιμάνι.
Αρχαίοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο Πόρος ήταν μέρος μίας Αμφικτυονίας στην Αρχαϊκή Περίοδο, δηλαδή μιας συμμαχίας με την πόλη της Αθήνας, του Πόρου, της Αίγινας, της Επιδαύρου, της Ερμιόνης, της Τροιζήνας, του Ναυπλίου, του Ορχομενού και των Πρασιών. Ωστόσο, αποδείξεις δεν υπάρχουν, γι' αυτό σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η Αμφικτυονία είναι μία ελληνική εφεύρεση.
Μία τεράστια γιορτή, απεικονισμένη επάνω σε μια πλάκα, που δείχνει τον εορτασμό της αναβίωσης της Συμμαχίας της Καλαυρίας, η οποία χρονολογείται στην Ελληνιστική Περίοδο, βρέθηκε στα ερείπια του ασύλου στην Καλαυρία
~*Στην Βυζαντινή περίοδο στον Πόρο και τα υπόλοιπα νησιά έκαναν επιδρομές πειρατές, ενώ κατά την Τουρκική κατοχή το νησί παρέμεινε ανεξάρτητο. Συνείσφερε σημαντικά στον αγώνα για την ανεξαρτησία, κατά την Επανάσταση του 1821, με έμψυχο υλικό, καράβια και χρήματα
~*  Η πόλη του Πόρου, με τα νεοκλασικά της οικοδομήματα, είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές ενός λόφου (Παραδοσιακοί Οικισμοί της Ελλάδος).

Το αρχαιολογικό μουσείο, στην πλατεία Κορυζή, φιλοξενεί ευρήματα από το ναό του Ποσειδώνα, την αρχαία Τροιζήνα και από άλλα κοντινά αρχαιολογικά μέρη.

Στο βόρειο μέρος του νησιού βρίσκονται τα ερείπια του ναού του Ποσειδώνα, το οποίο ήταν το κέντρο της Αμφικτυονίας της Καλαυρίας. Η ακριβής χρονολογία κατασκευής του δεν είναι γνωστή, αν και ερευνητές εκτιμούν πως κατασκευάστηκε γύρω στο 520 π.Χ.. Οι διαστάσεις του ναού, ο οποίος έχει Δωρικό ρυθμό, είναι 27.4 x 14.4 μ. Τον στηρίζουν 6 κολώνες κατά πλάτος και 12 κολώνες κατά μήκος.

~*   Ασκέλι. Η πιο κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού και η μεγαλύτερη σε έκταση και προσέλευση. Αμμώδης, οργανωμένη με πολλά εστιατόρια και ξενοδοχεία τριγύρω. Απόσταση από το κέντρο 2km. Εύκολη πρόσβαση και από τα σκάφη για αγκυροβόλιο.

Νεώρειο. Η δεύτερη μεγαλύτερη παραλία του νησιού. Αμμώδης,χωρισμένη σε αρκετά κομμάτια, κάποια οργανωμένα και κάποια όχι. Το αγκυροβόλιο επιτρέπεται.

Λιμανάκι της αγάπης. Από τις πιο διάσημες εναλλακτικές παραλίες της δεκαετίας του 70 το λιμανακι της αγάπης έχει φιλοξενήσει πλήθος ξένων και ελλήνων κολυμβητών. Ενα γραφικό κολπάκι βουτηγμένο κυριολεκτικά μέσα στα πεύκα με τιρκουάζ νερά και ομπρέλες και ξαπλώστρες.

Ρώσικος. Όσοι έχουν σκάφος και έχουν ταξιδέψει στον Πόρο, γνωρίζουν τον Ρώσικο. Βγαλμένος μέσα από την ιστορία με φόντο τα ερείπια του ρωσικού ναυστάθμου (εξ' ου και το όνομα) με τιρκουαζ νερά και πλήθος μικρών κολπίσκων.

Πλαζ. Ακριβώς στο γεφυράκι που ενώνει Καλαυρία και Σφαιρία είναι άλλη μία οργανωμένη παραλία του νησιού με ήσυχα και καθαρά νερά. Σε απόσταση μόλις 700μέτρων από το κέντρο της πόλης, ιδανική για οικογένειες.

~
*** ΑΙΓΙΝΑ  : ~ Αίγινα, το ανεκτίμητο στολίδι του Αργοσαρωνικού
Αίγινα, η αγαπημένη των "θεών" και των ανθρώπων
Στα γαλανά σου τα νερά, που αργοκυλάνε και στα ροδόχρυσα,
πανώρια δειλινά, στα μαγεμένα σου ακρογιάλια,
που μιλάνε με νεραϊδόλουστα βραδάκια φωτεινά.

~* Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Χαρακτηριστική εικόνα στην πόλη της Αίγινας είναι για τον επισκέπτη τα μόνιππα αμαξάκια, τα οποία ασταμάτητα διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο του νησιού, γεμάτα από Έλληνες και ξένους τουρίστες.

Η πόλη της Αίγινας είναι η ομώνυμη πρωτεύουσα του νησιού και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του, κτισμένη αμφιθεατρικά ως προς τη θάλασσα.

Στην είσοδο του λιμανιού ο μικρός κατάλευκος ναός του Άγιου Νικόλα του Θαλασσινού καλωσορίζει τον επισκέπτη.

Η πρώτη εντύπωση έρχεται από τα νεοκλασσικά κτίρια, που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας του νησιού, με τα χρώματα τους, σε γήινες αποχρώσεις, να ομορφαίνουν στο ηλιοβασίλεμα.

Τα κτίρια στην Αίγινα είναι δείγματα Νεοκλασικής αρχιτεκτονικής με έντονο το λαϊκό στοιχείο, χτισμένα τον 19ο αι., μένουν εκεί να θυμίζουν ότι η Αίγινα υπήρξε για 2 χρόνια πρωτεύουσα της Ελλάδας.

Πολλά από αυτά τα κτίρια στεγάζουν στο ισόγειο τους παραδοσιακά καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες, μαγαζιά και τα καταστήματα των τραπεζών.

Στο εσωτερικό τα πολύχρωμα σπίτια με τις μικρές αυλές, με δέντρα και λουλούδια, άλλα γαλάζια, πράσινα, κόκκινα και λευκά, βρίσκονται σε στενά σοκκάκια, ανάμεσα σε γραφικά μαγαζάκια και ταβερνούλες.

Όλη η οικονομική και κοινωνική ζωή της Αίγινας είναι συγκεντρωμένη στον παραλιακό δρόμο και στους παράλληλους εσωτερικούς δρόμους.

Κάντε βόλτα με τα άλογα και τις άμαξες, περπατήστε στα στενά πλακόστρωτα σοκκάκια, ανάμεσα στα αρχοντικά, στις Εκκλησίες με γαλάζιους τρούλους και δείτε τα καταστήματα λαϊκής τέχνης.

Μην χάσετε τη ψαραγορά με τα παραδοσιακά ουζομεζεδοπωλεία της, στα οποία θα γευτείτε ολόφρεσκους θαλασσινούς μεζέδες με ούζο ή τσίπουρο.

Ψωνίστε από τις βάρκες-μανάβικα και μην ξεχάσετε να αγοράσετε τα περίφημα φυστίκια, από τις μοναδικές φυστικιές της Αίγινας.

Απολαύστε στις ψαροταβέρνες το φρέσκο ψάρι και τα παραδοσιακά αιγινίτικα φαγητά και μεζεδάκια και αφεθείτε στα ζαχαροπλαστεία, μπροστά στο λιμάνι και χαλαρώστε απολαμβάνοντας την αύρα της θάλασσας.

Ξεναγηθείτε στα γραφικά σοκκάκια, στα οποία θα βρείτε όμορφα καφέ με σκιερές αυλές, γκαλερί, μαγαζιά με κεραμικά, αξεσουάρ, ρούχα και ο,τι άλλο θελήσετε και το βράδυ στη σαγηνευτική ατμόσφαιρα της νύχτας, διασκεδάστε και χορέψτε στα μουσικά στέκια της πόλης.

Μέσα στην πόλη της Αίγινας θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα αξιοθέατα, που αξίζει να τα επισκεφτείτε.

Η Εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, Μητρόπολη της Αίγινας, έχει στην αυλή της το Εϋνάρδειο σχολείο, που αποτελούσε τη Σχολή των δασκάλων, τον περασμένο αιώνα. Εδώ ορκίστηκε η πρώτη Ελληνική κυβέρνηση μετά την Επανάσταση του 1821.

Στον Πύργο του Μαρκέλλου στεγάζονται το Καποδιστριακό Πευματικό Κέντρο του Δήμου της Αίγινας και το Κέντρο Κοινωνικού Προβληματισμού "Σπύρος Αλεξίου". Το ισόγειο του Πύργου, σήμερα χρησιμοποιείται περιστασιακά και ως εκθετικός χώρος.

Στην οδό Μητροπόλεως συναντάμε την βιβλιοθήκη της Αίγινας και στη συνέχεια το Καποδιστριακό Κυβερνείο, στο ισόγειο του οποίου βρισκόταν το πρώτο Νομισματοκοπείο. Στον ίδιο δρόμο συναντάμε τα σπίτια του Ζωγράφου, του Πέππα, του Λυμπερόπουλου και τον Πύργο Μαρκέλλου.

Βορειότερα υπάρχει το Αρχοντικό του Λογιστατίδη και η πρώτη Μητρόπολη της Πόλης, Παλαιοχρηστιανική τρίκλιτη βασιλική του 5ου-6ου αιώνα με μωσαίκό δάπεδο, της οποίας σώζονται οι θεμελιώσεις και το βαπτιστήριο.

Η ομορφιά του νησιού είναι αναμφισβήτητη και την προτιμούν εδώ και πολλές δεκαετίες, πολλοί καλλιτέχνες και λογοτέχνες, Έλληνες και ξένοι, που στην Αίγινα βρίσκουν πολύ πλούσια Ιστορία και πολλές εκδηλώσεις Τέχνης.

Οι Αρχαιότητες που συναντάμε στην πόλη της Αίγινας είναι η αρχαία Πόλη που η αρχή της φτάνει στους Νεολιθικούς χρόνους (3000 π.Χ.) και τα νεότερα μνημεία που δημιουργήθηκαν όταν η Χώρα υπηρξε για μικρό διάστημα πρωτεύουσα της Ελλάδας.

Στα περίχωρα της πόλης υπάρχουν αρχαϊκοί τάφοι, τάφοι περγαμηνής εποχής και η Βυζαντινή Εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων δύο χιλιόμετρα στα δυτικά της πόλης. Η Εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων είναι μια μικρή μονόκλιτη Βασιλική του 13ου αιώνα.

Πολύ κοντα στο λιμάνι, αριστερά όπως αποβιβαζόμαστε βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της "Κολώνας" όπως είναι γνωστός από την μοναδική κολώνα, απομεινάρι του Ναού του Απόλλωνα Δελφινίου, δωρικού ρυθμού, που δέσποζε στον λόφο. Ο λόφος της Κολώνας ήταν η Ακρόπολη και το θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας πόλης.

Στην Αρχαία Πόλη οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν αποκαλύψει την παρουσία οικισμών που ξεπερνούν τούς δέκα κατα σειρά χρονολόγησης με αρχή την πρώιμη εποχή του χαλκού (3000 π.Χ).

Στον ίδιο χώρο εκτός απο τα ερείπια και την κολώνα του Ναού του Απόλλωνα σώζεται επίσης μιά σειρα κτισμάτων και τα θεμέλια δύο μικρότερων ναών, του ναού της Άρτεμης και του ναού του Διονύσου.

Επίσης στο λόφο της Κολώνας οι ανασκαφές βεβαιώνουν ότι υπήρχε μεγάλο θέατρο και στάδιο, τα οποία δεν διατηρήθηκαν.

Πιο νότια υπάρχει ότι απέμεινε από το ηρώο, αφιερωμένο στον Αιακό, όπως και ένα μεγάλο μερος από το υστερορωμαϊκό τείχος.

Στο χώρο του λόφου της Κολώνας βρίσκεται σήμερα και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αίγινας, στο οποίο εκτίθενται πολλά από τα ευρήματα των ανασκαφών.

Κάτω απο τον λόφο της Κολώνας ξεχωρίζουν ακόμα και σήμερα τα ίχνη των μόλων του περίφημου "Κρυπτού λιμένα" του πολεμικού δηλαδή λιμανιού της αρχαίας Αίγινας. Η είσοδος ήταν οχυρωμένη με πυργίσκους και κλεισμένη με ισχυρη αλυσίδα. Εκεί ευρίσκοντο και οι νεώσοικοι που στεγαζαν τις περίπου 400 τριήρεις που διέθετε η Αρχαία Αίγινα της εποχή της ακμής της. Εξω απο το λιμάνι υπήρχε ένα σύστημα με τεχνητούς υφάλους (ενα είδος θαλάσσιου ναρκοπεδίου), που έκανε πολύ δύσκολη και επικίνδυνη την είσοδο στούς "αμύητους" και τούς αντιπάλους.

Η πόλη της Αίγινας είναι πανέμορφη, γραφική και υποβάλλει περίεργα τον επισκέπτη, να έρθει πάλι και να ξανάρθει ...

~* Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Κατά την μυθολογία ο Δίας, πατέρας των θεών ερωτεύτηκε την ωραιότερη από τις 20 κόρες του θεού Ασωπού, την Αίγινα. Την απήγαγε και την μετέφερε στο νησί Οινώνη. Εκεί απέκτησαν έναν γιο, τον Αιακό και το νησί πήρε το όνομά της Αίγινας. Ο Δίας έκανε βασιλιά τον Αιακό και πάλι, κατά την μυθολογία, μεταμόρφωσε τα μυρμήγκια του νησιού σε ανθρώπους για να αποκτήσει υπηκόους. Για αυτό τον λόγο οι κάτοικοι της Αίγινας ονομάστηκαν Μυρμιδόνες. Ο Αιακός παντρεύτηκε 2 γυναίκες, την κόρη του Κένταυρου Χείρωνα Ενδηίδα, από την οποία απέκτησε τον Πηλέα και τον Τελαμώνα, και την Νηρηίδα Ψαμάθη με την οποία έκανε τον Φώκο.

Ο Πηλέας και ο Τελαμώνας δολοφόνησαν τον Φώκο, λόγω ζηλοφθονίας και έφυγαν από το νησί. Ο Πηλέας πήγε στην Θεσσαλία και από τον γάμο του με την Θέτιδα γεννήθηκε ο Αχιλλέας, ενώ ο Τελαμώνας πήγε στην Σαλαμίνα, παντρεύτηκε την Εριβοία και απέκτησε τον Αίαντα. Έτσι η Αίγινα υπήρξε η πατρίδα του Αχιλλέα και του Αίαντα που υπήρξαν δύο από τους σπουδαιότερους ήρωες του Τρωικού πολέμου. Ο Αιακός δεν συγχώρησε ποτέ τον Πηλέα και τον Τελαμώνα. Υπηρξε ευσεβής και δίκαιος και όταν πέθανε έγινε δικαστής στον Aδη μαζί με τον Ραδαμάνθυ και τον Μίνωα.

~*  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Τα διάφορα ευρήματα στην περιοχή της Κολώνας και σε άλλες περιοχές της, φανερώνουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι στην Αίγινα εμφανίστηκαν στο δεύτερο μισό της 4ης χιλιετηρίδας π.Χ. (3500-3000 π.Χ)

Οι πρώτοι κάτοικοι ήρθαν από την Πελοπόννησο. Aλλοι εγκαταστάθηκαν στο Λόφο της Κολώνας και ζούσαν από την ναυτιλία, έχοντας λιμάνι στον Όρμο της Καραντίνας και άλλοι εγκαταστάθηκαν στον Μεσαγρό και ζούσαν από την γεωργία.

Η αποίκιση του νησιού συνεχίστηκε από τους Αιγαίους, κατά την Πρώϊμη Εποχή του Χαλκού (2500-2000 π.Χ.). Εγκαταστάθηκαν στην Κολώνα και ασχολήθηκαν με την ναυτιλία και το εμπόριο.

Κατά την περίοδο 2000-1600 π.Χ., οι Αιγινήτες άρχισαν να αναπτύσσουν μεγάλη εμπορική και ναυτική δραστηριότητα.

Γύρω στο 1400-1300 π.Χ., εγκαθίστανται στην περιοχή του Όρους οι Μυρμιδόνες προερχόμενοι από την Θεσσαλία και ιδρύουν το Ναό του Ελλάνιου Δία.

Περίπου το 950 π.Χ. έχουμε την κάθοδο των Δωριαίων στο νησί και περί τον 7ο π.Χ. αιώνα η Αίγινα συμμετέχει με τον Πόρο και 5 άλλες πόλεις στην Αμφικτιονία της Καλαυρείας. Η Αμφικτιονία στην αρχή ήταν θρησκευτική και αργότερα πολιτική ομοσπονδία. Μέλη της ήταν η Ερμιόνη, ο Πόρος η Επίδαυρος, η Αίγινα, οι Πρασιές, η Αθήνα κι ο Ορχομενός. Η Αμφικτιονία χρησίμευε για επίλυση τυχόν διαφορών τους, καθώς και για εμπορικές συναλλαγές. Γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της από τα τελευταία προϊστορικά χρόνια μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ.

Από το 734 έως το 459 π.Χ., η Αίγινα μπορεί και συναγωνίζεται μεγάλες εμπορικές πόλεις της Μ. Ασίας. Γύρω στο 650 π.Χ, για τις εμπορικές τους συναλλαγές οι Αιγινήτες έκοψαν δικά τους ασημένια νομίσματα, που έφεραν στην μία όψη τους την εικόνα μιας χελώνας, χαρακτηριστικό του θεού Ποσειδώνα.

Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Αίγινα είχε δικαστήρια και γιατρό. Στην Κολώνα υπήρχαν ωραία σπίτια, δημόσια κτίρια, ναοί και η πόλη ήταν πολύ καλά οχυρωμένη. Έγινε η Ακρόπολη του νησιού περιστοιχιζόμενη από ισχυρά τείχη.

Είχε ένα στρατιωτικό και ένα εμπορικό λιμάνι και ο πληθυσμός της ήταν 40.000 ελεύθεροι και περίπου 400.000 δούλοι.

Γύρω στο 500 π.Χ. η Αίγινα μονοπολούσε το εμπόριο της ανατολικής Μεσογείου, του Εύξεινου Πόντου και έφτασε στο υψηλότερο σημείο δύναμης και πλούτου.

Το 480 π.Χ. πήραν μέρος στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες ενάντια στους Πέρσες.

Οι Αιγινήτες αν και ήταν σε αντίθεση με τους Αθηναίους, επειδή ο Αθηναϊκός στόλος ήταν πολύ ισχυρός και επειδή υπήρξε αλλαγή της πολιτικής, στάθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων και μαζί με τους Αθηναίους πήραν τα πρωτεία της νίκης στην Σαλαμίνα.

Μετά την Ναυμαχία της Σαλαμίνας οι Αιγινήτες δεν επωφελήθηκαν από αυτήν, ούτε αύξησαν την δύναμή τους.

Η Αίγινα, φίλη της Σπάρτης, αποφάσισε να συμμαχίσει το 459 π.Χ με την Κόρινθο. Αυτό δεν άρεσε στους Αθηναίους, οι οποίοι επιτέθηκαν στον Αιγινήτικο στόλο, τον νίκησαν και στη συνέχεια πολιόρκησαν την πόλη και την κατέλαβαν σε λίγους μήνες. Οι ΑΘηναίοι υποχρέωσαν την Αίγινα να γκρεμίσει τα τείχη, να παραδώσει τα πλοία της και οι Αιγινήτες να πληρώνουν φόρους υποτελείας.

Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολεμου (431-404 π.Χ) οι Αθηναίοι έδιωξαν τους Αιγινήτες στην Πελοπόννησο και έφεραν στο νησί Αθηναίους. Μετά το τέλος του πολέμου ο Λύσσανδρος επανέφερε στην Αίγινα τους Αιγινήτες.

Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου η Αίγινα ανήκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία. Ο στόλος του Βασιλιά της Περγάμου και των Ρωμαίων πολιόρκησε, νίκησε και κατέλαβε την πόλη, την οποία λεηλάτησαν και κατέστρεψαν.

Αργότερα, γύρω στο 133 π.Χ., η Περγαμος κληροδότησε την Αίγινα στους Ρωμαίους, οι οποίοι οδήγησαν το νησί σε ξεπεσμό. Οι Ναοί ερειπώθηκαν και τα αρχαία που είχαν απομείνει μεταφέρθηκαν έξω από την Αίγινα.

Μετά το 400 μ.Χ, πολλοί Πελοποννήσιοι κατέφυγαν στην Αίγινα για να γλυτώσουν από τις επιδρομές των Γότθων και των Ερούλων. Ο πληθυσμός αυξήθηκε, η πόλη ξαναχτίστηκε και το εμπόριο αναγεννήθηκε.

Η Αίγινα λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους που παρουσίαζε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, δέχτηκε πολλές επιδρομές. Τον 6ο αιώνα μ.Χ. από τους Αβάρους και στη συνέχεια, κατά τον 9ο μ.Χ αιώνα η επιδρομή των Σαρακηνών πειρατών, που ανάγκασε τους κατοίκους να αποτραβηχτούν από τα παράλια και να χτίσουν την Παλαιοχώρα.

Όταν οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντούπολη (1204), η Αίγινα παραχωρήθηκε στους Βενετούς. Έτσι είχαμε την πρώτη Βενετοκρατία (1451 - 1540). Το 1537 μ.Χ. οι Τούρκοι κήρυξαν τον πόλεμο στην βενετία και ο αρχηγός του στόλου των Τούρκων, Βαρβαρόσα, κατέστρεψε και έκαψε κυριολεκτικά την Αίγινα. Διασώθηκαν μόνο λίγες Εκκλησίες στην Παλαιοχώρα.

Η πρώτη Τουρκοκρατία κράτησε από το 1540 μέχρι το 1687. Στη συνέχεια ο Ενετός Μοροζίνης και οι Βενετοί ξαναπήραν την Αίγινα, το εμπόριο αναγεννήθηκε και η οικονομία βελτιώθηκε.

Από το 1715 μέχρι το 1821 έχουμε την δεύτερη Τουρκοκρατία, μέχρι την Επανάσταση του 1821, στην οποία η Αίγινα έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Οι Αιγινήτες πολέμησαν στο Χάνι της Γραβιάς, στη Μάχη του Αγίου όρους, στο Φάληρο και βοήθησαν στον εφοδιασμό της Ακρόπολης με τον Φαβιέρο.

Το 1828 έγινε η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας με πρώτο κυβερνήτη τον Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1829 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Ναύπλιο και ο πληθυσμός της Αίγινας ελαττώθηκε αρκετά και έτσι η Αίγινα, ύστερα από μία πρόσχερη άνοδο στην περίοδο που ήταν η πρωτεύουσα, ξαναγύρισε στην παλιά ήρεμη ζωή μιας επαρχιακής πόλης. ~* 

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ 1821 Κατά την επανάσταση του 1821 η Αίγινα εξαιτίας της σημαντικής της γεωγραφικής θέσης έπαιξε έναν πολύπλευρο ρόλο. Στάθηκε ο συγκοινωνιακός κόμβος ανάμεσα σε Αττική, Πελοπόννησο και Κυκλάδες. Σε μια εποχή που οι δρόμοι της στεριάς ήταν κλειστοί κι επικίνδυνοι, η μεταφορά στρατευμάτων κι εφοδίων γινόταν απ' το θαλασσινό δρόμο του Σαρωνικού, που ήταν συντομότερος κι ασφαλέστερος με πέρασμα πάντα την Αίγινα, η οποία μ' αυτόν τον τρόπο έγινε βάση ανεφοδιασμού και μεταφορών, ιδίως στα 1826 και 1827, οπότε το νησί στάθηκε το κέντρο για την οργάνωση και την ενίσχυση των επιχειρήσεων στην Αττική και αργότερα στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης και της κάλυψης της από τους στόλους της Ύδρας, των Σπετσών, αργότερα και των Ψαρών, έγινε η Αίγινα απ' την αρχή της επανάστασης, καταφύγιο χιλιάδων προσφύγων από όλες τις άλλες ελληνικές περιοχές. Μετά την καταστροφή των Ψαρών (1825) εγκαταστάθηκε στην Αίγινα η επιτροπή και το μεγαλύτερο μέρος των Ψαριανών. Η Αίγινα έγινε έτσι το κέντρο της πολιτικής, εμπορικής και πολεμικής τους δράσης και η βάση του στόλου τους. Η Αίγινα έγινε ακόμα το κέντρο των ευρωπαϊκών επεμβάσεων και ανταγωνισμών, ιδίως μετά την εγκατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης. Στο μεγάλο όρμο του Μαραθώνα αγκυροβολούσαν τα ευρωπαϊκά εμπορικά και πολεμικά πλοία. Κάποιοι φιλικοί ταξίδευαν εκεί για εμπόριο και για προπαγάνδα. Στην επανάσταση πήραν μέρος πολλοί Αιγινήτες. Πολέμησαν στο Χάνι της Γραβιάς, στη μάχη του Αγινορίου, στο Φάληρο, βοήθησαν στον ανεφοδιασμό της Ακρόπολης με το Φαβιέρο καθώς και το Μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας συμμετείχε δίνοντας πολλά χρήματα και τρόφιμα για τον αγώνα. Η οικονομική άνθιση που παρουσίασε η Αίγινα στις παραμονές του ξεσηκωμού του 1821 είναι ένα φαινόμενο, το οποίο παρατηρήθηκε και στα άλλα νησιά, όπως στην Ύδρα, στον Πόρο, στις Σπέτσες, στα Ψαρά κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν όλα τα νησιά αυτά, κατά την έκρηξη της επανάστασης μ' έναν αξιόλογο και αξιόμαχο στόλο, (ο οποίος, όταν χρειάστηκε μετατράπηκε σε δραστικό πολεμικό όπλο κατά των τυράννων κι έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη νικηφόρο έκβαση του κατά θάλασσα πολέμου. Κατά τον Α. Λιγνό, που με πολλή εμβρύθεια και ιδιαίτερη προσοχή, μελέτησε τη συνεισφορά των νησιών του Αργοσαρωνικού στον αγώνα, η Αίγινα στις παραμονές του 1821 διέθετε 68 σκάφη. Στις 23 Μαρτίου 1821 η Αίγινα επαναστάτησε εναντίον των Τούρκων συγχρόνως με τον Πόρο και τη Σαλαμίνα, ακολουθώντας το Παράδειγμα των Σπετσών. Ο προύχοντας της Αίγινας Μάρκελλος έστειλε στην Κάρυστο ένα πολεμικό βρίκι με το οποίο οι Αιγινήτες άρπαξαν μερικά τηλεβόλα από την παραλία της Καρύστου κι επέστρεψαν στο νησί τους. Αυτά τα τηλεβόλα χρησιμοποιήθηκαν στην πολιορκία του Ακροκορίνθου. Αρχηγοί της Αίγινας εκείνη την εποχή ήταν ο Σπύρος Μάρκελλος και ο Γιώργος Λογιωτατίδης, οι οποίοι συγκροτούσαν το στρατό τους με δικά τους έξοδα. Στη μάχη του Φαλήρου, αρχηγοί των Αιγινητών πολεμιστών, ήταν τ' αδέλφια Τσελεπή, οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν απ' τους Τούρκους. Κατά τον ανεφοδιασμό της Ακρόπολης της Αθήνας απ' το Φαβιέρο, οι Αιγινήτες πολέμησαν κάτω απ' τους αρχηγούς τους Κώστα Λιούργο, Μούρτζη και Λαλαούνη. Στην Κόρινθο οι Αιγινήτες τάχθηκαν στις διαταγές του Αναγνώστη Πετιμεζά και άλλοι υπό τον Δ. Υψηλάντη και εξεστράτευσαν στο μοναστήρι της Φανερωμένης κι εναντίον των πασάδων Ομέρ Βρυώνη και Μεχμέτ, που το 1821 είχαν εισβάλλει στην Α. Ελλάδα. Τον επόμενο χρόνο, 1826 - 28 Ιουλίου βοήθησαν και οι Αιγινήτες στην καταστροφή της δεύτερης φάλαγγας του Δράμαλη στη νικηφόρα μάχη του Αγινορίου και των Δερβενακίων. Σε αυτή τη μάχη διακρίθηκαν οι Αιγινήτες Λαλαουνης, Κάτσας, Σώρρος, Μούρτζινος, Λυκούρης, οι αδελφοί Καρύδη (Τσελέπηδες) και πολλοί άλλοι. Μετά οι Αιγινήτες πήραν μέρος στη μάχη της Αγ. Μαρίνας και της Στυλίδας υπό τις διαταγές του Νικηταρά, ενώ στη μάχη στο Αγινόρι πολέμησαν με αρχηγό το Γεώργιο Λύκο. Αιγηνήτες πολέμησαν ακόμη, παίρνοντας μέρος στην εκστρατεία της Αθήνας, το 1826, στο πλευρό του αρχιστράτηγου Καραϊσκάκη στην οποία διακρίθηκαν. Στην άτυχη μάχη του Ανάλατου, ανάμεσα στους αιχμαλώτους περιλαμβανόταν κι ο Αιγινήτης Τσελεπής που εκτελέστηκε μαζί με όλους τους αιχμαλώτους μετά από διαταγή του Κουταχή. Στις 21 Δεκεμβρίου του 1826 ο Κέιντεκ έφτασε στην Αίγινα και αφού επισκέπτηκε την εκεί βουλή σε συνεδρία, προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να πληροφορηθεί τι κεφάλαια, χρειάζονταν οι Έλληνες για να ιδρυθεί τακτικός στρατός. Ακόμα η Αίγινα στις διάφορες κρίσιμες ιστορικές φάσεις του τόπου μας, χρησίμευε ως καταφύγιο του άμαχου πληθυσμού. Στα χρόνια της επανάστασης του 21, η Αίγινα έγινε τόπος συγκέντρωσης πλουσίων οικογενειών, πολιτικών, στρατιωτικών και πνευματικών προσωπικοτήτων. Κατά την περίοδο 1821 με 1828 κατοικούσαν την Αίγινα οικογένειες: Ζαχαρίτσα, Καλιφρονά, Χαλκοκονδύλη, οι Φίλιππος Ιωάννου, Σπυρίδων Τρικούπης, Χρ. Κλωνάρης, Μάρκος Δραγούμης, οι αδελφοί Νικήτας και Παναγιώτης Σπακόπουλοι, ο Ικέσιος, ο Βενιαμίν Λέσβιος, ο Μαυροκορδάτος, ο Πετρόμπεης, ο Κανάρης, ο Γεώργιος Φίνλεϋ και πολλοί άλλοι. Επίσης η Αίγινα δέχτηκε ομαδικά το 1824, τη μεγάλη κοινότητα των Ψαριανών, μετά το ολοκαύτωμα του νησιού τους. Οι Ψαριανοί συγκρότησαν μια δραστήρια και οικονομικά εύρωστη παροικία. Επίσης καταδίωξαν αποτελεσματικά την πειρατεία και με τα πλοία τους πήραν ενεργά μέρος στον αγώνα. Άλλοι σημαντικοί Αιγινήτες αγωνιστές είναι οι εξής: Βελισάριος Αιγινήτης: πολέμησε στην Εύβοια και στην πολιορκία της Άμφισσας το 1824. Παναγιώτης Αιγινήτης: Πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του σκάφους "Ασώματος". Συμμετείχε σε πολλές ναυμαχίες. Χρήστος Αιγινήτης: Πολέμησε κατά της στρατιάς του Κιουταχή (1826). Ακόμα φαίνεται πως η πειρατεία άνθιζε στην Αίγινα, στην οποία λειτουργούσε σε πλήρη δράση σημαντικό ορμητήριο των πειρατών. Μάλιστα τον Ιούνιο του 1826, ο Δεριγνύ αποβίβασε στην Αίγινα αιφνιδιαστικά ναυτικά αγήματα και κατάφερε να ξεριζώσει ένα επικίνδυνο άντρο πειρατών, που δρούσε στο νησί. Στην Παλιαχώρα κατάφευγαν οι Αιγινήτες όταν κινδύνευαν απο τους πειρατές. Μερικοί από τους Αιγινήτες ναυτικούς που πήραν μέρος στον αγώνα ήταν οι εξής: Γ. Καλαμαράς, Σ. Γιαννούλης, Μ. Χελιώτης, Στ. Μούρτζης, Στ. Μπόγρης, Ελ. Χελιώτης, Ιωαν. Μουτσάτσος, Δ. Μαυρέας, Θ. Χελιώτης, Δ. Καλαμαράς, Γ. Βέσης, Στ. Ψευτοσταμάτης κ ά.

Οι επαναστατικές κινήσεις στην Αίγινα στις αρχές της επαναστάσεως και μετά το 1821 || Η προσωπικότητα του Καποδίστρια || Η Αίγινα πρώτη πρωτεύουσα του Νέου Ελληνικού Κράτους || Το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο || Η αλληλοδιδακτική μέθοδος διδασκαλίας || Ο Φοίνικας || Σπίτια Καποδιστριακής εποχής και ιδρύματα || Αρχιτεκτονική της Αίγινας - επισημάνσεις ||

~*  ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Ο Πύργος του Μαρκέλλου ήταν ένας Ενετικός πύργος - παρατηρητήριο που χτίστηκε στο τέλος του 17ου αιώνα. Το κτίριο ανακαινίστηκε από τον Πρόκριτο Φιλικό, αγωνιστή και βουλευτή Σπυρίδωνα Μάρκελλο, το 1802.

Στον Πύργο του Μαρκέλλου στεγάστηκε η πρώτη Ελληνική αντικυβερνητική επιτροπή από το 1826-1828 και για ένα χρονικό διάστημα τα ταμείο του Ελληνικού κράτους.

Σήμερα στον Πύργο του Μαρκέλλου στεγάζονται το Καποδιστριακό Πευματικό Κέντρο του Δήμου της Αίγινας και το Κέντρο Κοινωνικού Προβληματισμού "Σπύρος Αλεξίου". Το ισόγειο του Πύργου, σήμερα χρησιμοποιείται περιστασιακά και ως εκθετικός χώρος.

Η Μητρόπολη της Αίγινας είναι τρίκλιτος Ναός, με τρεις κόκκινους τρούλους, το μεσαίο κλίτος είναι αφιερωμένο στην εορτή της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το δεξί κλίτος είναι αφιερωμένο προς τιμήν του πολιούχου της Αίγινας, του Αγίου Διονυσίου και το αριστερό κλίτος είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Ο Mητροπολιτικός Ναός της Αίγινας χτίστηκε το 1806 με χρήματα της Ιεράς Μονής της Χρυσολεόντισσας. Στην Μητρόπολη υπάρχουν πολλά ιστορικά κειμήλια, μαρμάρινο τέμπλο, αξιόλογες αγιογραφικές τοιχογραφίες και εντοιχισμένες εικόνες. Απέναντι από τον Δεσποτικό Θρόνο διατηρείται μέχρι και σήμερα το στασίδι του Κυβερνήτη. Το καμπαναριό δίπλα στο Ναό είναι έργο των Στ. Κλεάνθη και Ed. Schaubert.

Η Μητρόπολη, εκτός των άλλων χρησιμοποιήθηκε σαν βουλευτήριο το 1827 και το 1828, για την ορκομωσία της πρώτης κυβέρνησης της Ελλάδος, ως χώρος συνάθροισης της Εκλεκτικής Συνέλευσης των Δημογερόντων και για ένα μικρό χρονικό διάστημα κάλυψε τις ανάγκες του αλληλοδιδακτικού. Συγκεκτριμένα στην Μητρόπολη υποδέχτηκαν οι Αιγινήτες τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στις 11 Ιανουαρίου του 1828, όπου του απαγγέλθηκε ο περίφημος λόγος του Θεόφιλου Καϊρη. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η τελετή της ορκωμοσίας του ως Πρώτου Κυβερνήτη του Ελληνικού Κράτους καθώς και του Πανελληνίου Συμβουλίου που απαρτιζόταν από 27 μέλη και που αποτέλεσε την προσωρινή αντικυβερνητική επιτροπή.

Το 1830 με δωρεά του Ελβετού φιλέλληνα τραπεζίτη Ι. Γ. Εϋνάρδου κτίστηκε το Εϋνάρδειον Διδασκαλείον δίπλα στην Μητρόπολη, δείγμα νεοκλασικού κτηρίου, με σχέδια των αρχτεκτόνων Στ. Κλεάνθη και Ed. Schaubert.

Στο κτίριο στεγάστηκε το Κεντρικό Σχολείο, το σχολείο δηλαδή που προετοίμαζε τους διδασκάλους (μια μορφή Παιδαγωγικής Ακαδημίας) και το πειραματικό αλληλοδιδακτικό σχολείο. Είναι το πρώτο καθαρά νεοκλασικής μορφολογίας κτίριο του Νεοελληνικού Κράτους. Για ένα διάστημα στέγασε την Βιβλιοθήκη και από το 1926 μέχρι το 1982 στέγασε το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το Κυβερνείο είναι ένα διώροφο πετρόκτιστο κτίριο με ξύλινη κεραμοσκεπή, που ανήκε στον Αιγινήτη Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Μοίρα και βρίσκεται κοντά στη Μητρόπολη, στο κέντρο της πόλης.

Είναι ένα σημαντικότατο κτίριο για τη νεώτερη ελληνική ιστορία, αφού πρόκειται για το κτίριο που στέγασε την πρώτη κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδος, ενώ ταυτόχρονα ήταν και η κατοικία του Ιωάννη Καποδίστρια. Στον πρώτο όροφο, το πρώτο δωμάτιο ήταν το γραφείο και στη συνέχεια υπήρχε η κατοικία του Κυβερνήτη, ενώ στο ισόγειο στεγάστηκαν οι κυβερνητικές υπηρεσίες. Την επισκευή του και πιθανόν την προσθήκη του ορόφου ανέλαβε τότε ο Κεφαλλονίτης μηχανικός Θεόδωρος Βαλλιάνος.

Περί το 1840 γίνεται κατοικία του Επισκόπου Αιγίνης. Από το 1866 έως το 1873 χρησιμοποιείται ώς άσυλο για τους πρόσφυγες της Κρητικής Επανάστασης. Το 1895 στεγάζει το Δημοτικό Σχολείο Θηλέων. Το 1898 έως το 1926 το ισόγειό του μετατρέπεται σε Αρχαιολογικό Μουσείο. Το 1932 στεγάζει το Γυμνάσιο της πόλης της Αίγινας. Το 1941 η Γερμανική Κατοχή το χρησιμοποιεί ως Διοικητήριο και στρατώνα. Το 1960 έως 1980 στεγάζει εκ νέου το Γυμνάσιο. Από το 1981 μέχρι και σήμερα στον όροφο στεγάζεται το Τοπικό Ιστορικό Αρχείο της Αίγινας και το ισόγειο χρησιμεύει ως αποθηκευτικός χώρος.

Σχεδόν δίπλα στο Κυβερνείο υπάρχει ένα άλλο μονοώροφο πετρόκτιστο παραδοσιακό κτίριο, στο οποίο στεγάζεται σήμερα η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αίγινας.

Νοτιοανατολικά της πόλης βρίσκεται το Ορφανοτροφείο, που είναι το πρώτο μεγάλο Δημόσιο κτίριο που χτίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια σε οικόπεδο που προσέφερε η Δημογεροντία της Αίγινας. Κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα Θεόδωρο Βαλλιάνο, σε λιγότερο από ένα χρόνο (Απρίλιος του 1828), με οικοδομικά υλικά που φέρανε από το Άργος.

Αρχικός προορισμός του ήταν η στέγαση, σίτιση και εκπαίδευση περίπου εξακοσίων ορφανών του Αγώνα. Έτσι χρησιμοποιήθηκε σαν στέγη και σαν σχολείο για τα ορφανά αγόρια. Στο ορφανοτροφείο λειτούργησαν εργαστήρια για να μαθαίνουν τα παιδιά κάποια τέχνη. Εκεί λειτούργησαν: τυπογραφία, ορολογοποιϊα, ραπτική, ξυλουργική, υποδηματοποιϊα και βιβλιοδετική. Στο κτίριο του ορφανοτροφείου στεγάστηκε το πρώτο Αρχαιολογικό Μουσείο. Διευθυντής και έφορος του Μουσείου ήταν ο Κερκυραίος Λόγιος Ανδρέας Μουσταξύδης, πιστός φίλος του Καποδίστρια. Μέσα στο ορφανοτροφείο κτίστηκε ο Ναός του Σωτήρα και η πρώτη Εθνική Βιβλιοθήκη. Εκεί στεγάστηκε το πρώτο Εθνικό Τυπογραφείο, λιθογραφείο και βιβλιοπωλείο και το πρώτο Ελληνικό Ωδείο.

Το 1834 κλείνει και παραχωρείται στη Σχολή Ευελπίδων. Το 1842 λειτουργεί ως Λοιμοκαθαρτήριο. Από το 1848 έως το 1860 παραμένει κενό. Το 1860 λειτουργεί ως ψυχιατρείο. Από το 1866 έως το 1869 φιλοξενεί πρόσφυγες της Κρητικής Επαντάστασης. Τέλος από το 1880 μέχρι το 1984 με κάποιες μετατροπές λειτούργησε σαν φυλακή ασφαλείας για ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους.

~* 

ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ
ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ	ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑΣ	ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΟΡΩΝ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ	ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑΣ

~
*** ΓΑΥΔΟΣ

~  Ήμουν ο μοναδικός επιβάτης του πλοίου για Γαύδο. Όταν η μπουκαπόρτα του ‘Samaria I’, του καραβιού που είχε ξεκινήσει από τη Χώρα Σφακίων δύο ώρες νωρίτερα, ακουμπούσε στις 11:07 την Τρίτη, 21 Φλεβάρη, στο λιμάνι της Καραβέ, ένα από τα μέλη του πληρώματος με αποχαιρέτησε και μου φώναξε χαμογελώντας:“Όπως βλέπεις για σένα ήρθαμε. Όταν βαρεθείς, πάρε μας τηλέφωνο να γυρίσουμε να σε πάρουμε”.
Όχι μόνο ήμουν ο μοναδικός επιβάτης -πλην του πληρώματος- στο συγκεκριμένο πλοίο, αλλά όπως θα μάθαινα από τους ντόπιους τις επόμενες μέρες, ήμουν και ο μοναδικός τουρίστας σ’ ολόκληρο το νησί, αφού κανείς ξένος δεν περνά απαρατήρητος το χειμώνα στη Γαύδο.
Αν και τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου τα έχω περάσει στην Παλιόχωρα, στο νοτιοδυτικότερο λιμάνι των Χανίων, από το οποίο μαζί με τα Σφακιά ξεκινούν τα δρομολόγια για το νοτιότερο νησί της Ευρώπης, δεν είχα περάσει ποτέ απέναντι. Στόχος του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν να ζήσω ένα τριήμερο σ’ ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας, σε μια εποχή που (σχεδόν) δεν υπάρχει ίχνος από τους δύο με τρεις χιλιάδες τουρίστες που κοιμούνται κάθε βράδυ του Ιούλη και του Αυγούστου στις παραλίες του. Στο καράβι της επιστροφής ήμουν πια σίγουρος πως η καλοκαιρινή Γαύδος που μου έχουν διηγηθεί και η χειμερινή που έζησα, είναι δύο εντελώς διαφορετικά μέρη.
                                                             ~~~
Ήντα πας να κάνεις τέτοια εποχή στη Γαύδο; Ούλοι καλοκαίρι πάνε. Και βρωμούνε. Δεν μπορείς να τους πλησιάσεις. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ μου κι ούτε θέλω να πάω. Ήντα να κάμω εκειά; Για να πηγαίνεις εδά όχι μόνο δεν θες κόσμο, ησυχαστήριο θες. Μόνο ο Θεός ξέρει τι συμβαίνει εκειά πέρα.

Η καρέκλα είναι τοποθετημένη πάνω σε μία πέτρινη πυξίδα που έχει χαραγμένα τα σημεία του ορίζοντα και με λίγη φαντασία θα μπορούσε ν’ αποτελεί τη βελόνα της. 

 

Ι. Στο νοτιότερο σημείο της Ευρώπης

Είναι δύσκολο να ορίσεις την έννοια της φράσης ‘αυτό το μέρος εκπέμπει ενέργεια’. Είναι αδύνατο να επισκεφτείς την παραλία της Τρυπητής, το νοτιότερο μέρος της Ευρώπης, και να μη νιώσεις πως αυτό το μέρος εκπέμπει ενέργεια. Λίγα λεπτά αφότου ακούμπησα τη βαλίτσα μου στο πάτωμα του δωματίου που θα με φιλοξενούσε λίγο έξω από το Καστρί, τη Χώρα του νησιού, στο οποίο με μετέφερε ένας Γαυδιώτης με την καρότσα του από το λιμάνι, ξεκίνησα την πορεία μου προς την Τρυπητή. Η ώρα ήταν λίγο πριν τη μία και είχα υπολογίσει πως η διαδρομή θα διαρκούσε περίπου έξι ώρες. Ο στόχος μου ήταν στην επιστροφή να μην με βρει η νύχτα στο μονοπάτι, όπως με είχε συμβουλέψει η Μαρία, η οποία μου είχε δώσει λίγα λεπτά νωρίτερα το κλειδί του δωματίου.
Η δημοσιά σταματάει στα Βατσιανά, χωριό στη νοτιοανατολική πλευρά της Γαύδου, για να ξεκινήσει το μονοπάτι. Ένα μονοπάτι που όπως και όλα τα αντίστοιχα στο νησί είναι περιφραγμένο, μιας και οι εκατοντάδες κατσίκες που ζουν στη Γαύδο περιπλανώνται σχεδόν ελεύθερες και τρώνε ό,τι πράσινο βρουν στο διάβα τους με αποτέλεσμα τα φρούτα και τα λαχανικά ν’ αγνοούνται. Εντόπισα μια τρύπα στο πλέγμα της περίφραξης και συνέχισα την πορεία μου.
Ακόμα και αν δεν υπήρχε σήμανση στο μονοπάτι δεν γινόταν να χαθώ. Με καθοδηγούσε η θάλασσα. Ο μόνος ήχος που άκουγα όσο περπατούσα, πέρα από τα παπούτσια μου που τρίβονταν στα χαλίκια και στο κόκκινο χώμα, ήταν τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια της Τρυπητής. Κάθε φορά που σταματούσα και η θάλασσα ρουφούσε το τελευταίο της κύμα για να στείλει το επόμενο πάνω στα βράχια, η ησυχία ήταν τέτοια που μπορούσα ν’ ακούσω τα σωθικά μου.

Η λιμνοθάλασσα που προηγείται της παραλίας της Τρυπητής.

 Όταν, στο τέλος του μονοπατιού, αντίκρισα την παραλία, την οποία προλόγιζε μία μικρή λιμνοθάλασσα που είχε δημιουργηθεί μπροστά της μάλλον από τα χειμερινά κύματα που δεν κατάφεραν να επιστρέψουν εκεί από όπου είχαν έρθει, αν και ήξερα πως χιλιάδες άλλοι πριν από εμένα είχα βρεθεί εκεί, ένιωσα πως τον τόπο τον είχα ανακαλύψει εγώ. Ο παφλασμός των κυμάτων ήταν η ανάσα του. Ο αέρας που περνούσε μέσα από τους κέδρους και τα πεύκα η φωνή του και η καρέκλα, που έχουν κατασκευάσει μερικοί Ρώσοι επιστήμονες που ζουν στα Βατσιανά και αποτελεί ανεπίσημα το σύμβολο του νοτιότερου σημείο της Ευρώπης, η καρδιά του. Μια καρδιά που μόλις σκαρφάλωσα πάνω της και είδα όλα τα ονόματα που έχουν χαράξει οι προηγούμενοι επισκέπτες, με επανέφερε στην πραγματικότητα. Αυτό το μέρος δεν το είχα ανακαλύψει εγώ. Εκείνο αφήνει κάθε επισκέπτη να νομίζει πως το ανακάλυψε.

Ό,τι απέμεινε από ένα πλοίο με πρόσφυγες που έφτασε πριν δύο χρόνια από τη Μέση Ανατολή στην Τρυπητή.

Είχα κάνει τρεις ώρες να φτάσω στην Τρυπητή. Αν στην επιστροφή μου ακολουθούσα τον ίδιο ρυθμό, όχι μόνο θα ολοκλήρωνα το μονοπάτι, αλλά θα έφτανα και στο Καστρί λίγο πριν βραδιάσει. Στο γυρισμό, ένιωθα τον ήχο του κάθε κύματος που έσκαγε πλέον πίσω μου σαν ένα μικρό χτύπημα στην πλάτη που μου έδινε ώθηση να συνεχίσω, ενώ σκεφτόμουν τη θέα από την καρέκλα προς το Νότο. Αν όταν ανέβεις πάνω της κοιτάξεις μπροστά σου μ’ ανοιχτά μάτια, θα δεις την άκρη από το ακρωτήρι, αυτό το μικρό βραχώδες κομμάτι γης που περισσεύει από την καρέκλα και φτάνει μέχρι το νερό και τον ορίζοντα που θάλασσα και ουρανός σμίγουν. Αν κοιτάξεις με κλειστά μάτια μπορείς να δεις τη θάλασσα και τον ουρανό να καμπυλώνουν και ν’ αντιληφθείς τη σφαιρικότητα της Γης. Ή μπορείς να δεις τον απέραντο ωκεανό πάνω στον οποίο επιπλέει ο δίσκος της Γης όπως αναφέρεται στο Έπος του Γκιλγκαμές. Ή ακόμα ένα πλοίο γεμάτο καμήλες που αγκυροβολεί στο λιμάνι του Τομπρούκ, στη Λιβύη. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα, όταν ένας βοσκός που τάιζε τις κατσίκες του στο σημείο που σταματούσε το μονοπάτι στα Βατσιανά, αφού με χαιρέτησε, μου έκανε μια ερώτηση που θα δεχόμουν αρκετές φορές τις επόμενες μέρες. “Είσαι ο γιατρός;”. Αρνήθηκα παραξενεμένος, τον χαιρέτησα και συνέχισα την πορεία μου προς το Καστρί.
                                                              ***
Βρισκόμουν, πλέον, στη Χώρα και απείχα ένα χιλιόμετρο από το δωμάτιο που είχα νοικιάσει, όταν οι αραιές ψιχάλες που έπεφταν από τον ουρανό το τελευταίο τέταρτο, είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε βροχή. Πριν προλάβω ν’ ανοίξω το διασκελισμό μου, ένα ‘καλησπέρα’ συνοδευόμενο από χαχανητά, τουλάχιστον δύο ατόμων, ακούστηκε πίσω από τη νάυλον πόρτα ενός μαγαζιού στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Κοντοστάθηκα μισό μέτρο απέναντί της και πριν προλάβω ν’ αποκριθώ στο χαιρετισμό, η πόρτα του μοναδικού μέρους που είχα συναντήσει τις τελευταίες έξι ώρες και έδειχνε να λειτουργεί, μισάνοιξε.

Ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι λίγο έξω από το Καστρί.

 Ένα χέρι ξεπρόβαλε μέχρι τον αγκώνα, μ’ έπιασε από τον αριστερό μου καρπό και άρχισε να με τραβά ελαφρά προς το εσωτερικό ενός χώρου που δεν μπορούσα να διακρίνω. “Γιατρέ, έλα να σε κεράσουμε”, ακούστηκε από το στόμα που ανήκε στο ίδιο σώμα με το χέρι και το τρίτο σημείο πάνω του που μου τράβηξε την προσοχή ήταν οι τζίβες, που είχαν περασμένα πάνω τους κοχύλια κι αν λύνονταν θα έφταναν μέχρι το πάτωμα.
Οι επιλογές μου ήταν δύο. Να τραβηχτώ αρνούμενος ευγενικά και να περπατήσω το τελευταίο χιλιόμετρο -αυτή τη φορά υπό βροχή- προς το δωμάτιό μου. Ήμουν ήδη κατάκοπος από τα δώδεκα κακοτράχαλα χιλιόμετρα που είχα διανύσει από το Καστρί προς την Τρυπητή και πίσω. Ή να κάμψω τις αντιστάσεις που μου γεννούσε το άγνωστο πίσω από τη νάυλον πόρτα και ν’ αφεθώ στη μοίρα που θα μου όριζαν τα νιούτον του τραβήγματος ενός άγνωστου χεριού. Το υπόλοιπο τριήμερο θα μου αποδείκνυε πως στη Γαύδο τη μοίρα σου δεν την ορίζεις εσύ, αλλά το ίδιο το νησί.
                                                             ~~~
Το νησί σε αγριεύει. Για αυτό παίρνω κάθε απόγευμα τη βάρκα μου και πάω για ψάρεμα και ηρεμώ. Ο τόπος έχει απίστευτη ενέργεια. Βγάλε τα παπούτσια σου και περπάτα στο χώμα. Θα το νιώσεις. Θα δεις πώς θα ξυπνήσεις αύριο. Αν και πρέπει να κάτσεις παραπάνω για να το καταλάβεις απόλυτα...Ήρθα στη Γαύδο πριν δεκαεννιά χρόνια από το εξωτερικό. Αν δεν ήταν τέλεια, τρελός ήμουν να καθίσω τόσο καιρό;


ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ   ΙΟΥΛΙΟΥ  2018  :   
~* ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ  ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .  Κυριακή 01  ΙΟΥΛΙΟΥ  2018 .  ΚΑΛΟ και Ευλογημένο μήνα για όλους μας !: http://stamos-dynami.blogspot.com/2018/07/blog-post.html .-  
~*ARFARA - ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ , Στο αγιάζι της  ενημέρωσης .  Δευτέρα  02  Ιουλίου 2018.  ΟΜΟΡΦΗ , ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ για όλους μας  : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-
~*  ARFARA  - ΑΡΦΑΡΑ  ΝΕΑ  Στο αγιάζι της ενημέρωσης . Τρίτη  03  Ιουλίου  2018 : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-
~* ARFARA ΑΡΦΑΡΑ  ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης . Τετάρτη 04 Ιουλίου  2018  : http://arfara-messinias-stamos.blogspot.com/2018/07/arfara.html  .- 
~*ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .-
Πέμπτη 05 Ιουλίου 2018  :  http://arfara-messinia-stamos.blogspot.com/2018/07/arfara.html  .  - 
~* ARFARA 2  ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ Στο αγιάζι της  ενημέρωσης .  Πέμπτη  05  ΙΟΥΛΙΟΥ 2018  :  http://dimmetoparfara.blogspot.com/2018/07/arfara-2.html .-
~* ARFARA    ΑΡΦΑΡ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Παρασκευή 06 Ιουλίου 2018 : http://snsstamoskal.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-  
~*  ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Σάββατο 07  Ιουνίου 2018 : http://arfara-kalamata-greece.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-
~*  ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Κυριακή  08- Ιουλίου 2018 . : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/blog-post.html .-
~*  Κυριακή, 8 Ιουλίου 2018 , ARFARA ΑΡΦΑΡΑ  , ΒΙΝΤΕΟ από εκδηλώσεις και ΟΜΙΛΙΕΣ στο ΑΡΦΑΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ  , : http://arfara-kalamata-greece.blogspot.com/2018/07/arfara-08-2018-video-1.html  .-   ~**  ARFARA ΑΡΦΑΡ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Δευτέρα  09 Ιουλίου 2018 . : http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-   *~* arfara ΑΡΦΑΡΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης.
ΤΡΊΤΗ 10  Ιουλίου 2018  : http://snsarfara.blogspot.com/2018/07/arfara.html .
~* ARFARA   ΑΡΦΑΡΑ  Στο αγιάζι της ενημέρωσης . Τετάρτη 11 Ιουλίου  2018:  http://stamos-dynami.blogspot.com/2018/07/arfara.html .-
~* ARFARA ΑΡΦΑΡΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .Πέμπτη 12 Ιουλίου 2016   :
  http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.com/2018/07/arfara_12.html .-
~ * ARFARA   ΑΡΦΑΡΑ  Στο αγιάζι της ενημέρωσης . Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018 : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.com/2018/07/arfara_13.html .-
~* ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΕΚΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ.. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ....Σάββατο  14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 ,  : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/14-2018.html .- ~*ARFARA ΑΡΦΑΡΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Σάββατο 14 Ιουλίου 2018 .  : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/arfara_14.html .-
~* ARFARA  ΑΡΑΡΑ ΝΕΑ , Στο αγιάζι της ενημέρωσης . Κυριακή  15 ΙΟΥΛΙΟΥ  2018 .  : http://arfara-messinias-stamos.blogspot.com/2018/07/arfara_15.html .-
~* ARFARA   ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ  Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018  : http://arfara-messinia-stamos.blogspot.com/2018/07/arfara_15.html     .-
~*ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ ΝΕΑ Στο αγιάζι της ενημέρωσης ..
Τρίτη 17 Ιουλίου  2018  : http://arfara-messinia-stamos.blogspot.com/2018/07/arfara_17.html .-
~*ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ τα ΝΕΑ  μας   Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2018 . : http://dimmetoparfara.blogspot.com/2018/07/arfara.html .- 
~*ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ  τα ΝΕΑ μας  Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Πέμπτη 19 ΙΟΥΛΊΟΥ  2018 .   :  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.com/2018/07/arfara_18.html .-
~* ΕΛΛΑΔΑ- ΕΚΔΡΟΜΕΣ -ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ Στα Ελληνικά Νησιά μας ΄ Α/ .- ΚΥΚΛΑΔΕΣ ..... 1ο μέρος ~* ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΕΚΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ.. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ....Σάββατο  14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 ,  : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/14-2018.html .-
Β/ .-  ΚΥΚΛΑΔΕΣ ...   2ο μέρος .. Πέμπτη 19  Ιουλίου 2018  : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/blog-post_19.html .-
~* ARFARA  ΑΡΦΑΡΑ τα ΝΕΑ μας , Στο αγιάζι της ενημέρωσης .
Παρασκευή  20 Ιουλίου  2018  :  http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.com/2018/07/arfara_19.html .-
~* ΕΛΛΑΔΑ- ΕΚΔΡΟΜΕΣ -ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ
Στα Ελληνικά Νησιά μας ΄  Παρασκευή  20  Ιουλίου 2018  : http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2018/07/20-2018.html .- ~*
~*